Του Χρήστου Πατούχα, Επικεφαλής δημοτικής παράταξης «Ανυπότακτη Πολιτεία»
Βρισκόμαστε στην χώρα μας προφανώς ακόμα στην αρχή της διάδοσης του κορωνοιού. Δεν έχουμε φτάσει στην κορύφωση της και την συνολική αξιολόγηση των συνεπειών. Στην υγεία του πληθυσμού και την οικονομία της χώρας. Αλλά είναι αναγκαίος ο χρόνος, για να αξιολογήσουμε την προετοιμασία μας, την επάρκεια του Συστήματος υγείας και των μέτρων προστασίας που έχουν ήδη εφαρμοστεί. Να αξιολογήσουμε τις προτεραιότητες της Πολιτείας και το πως αντιλαμβάνεται το Κράτος και η Πολιτική του ηγεσία τα βασικά του καθήκοντα.
Είναι εντελώς προφανές, ότι δεν αντιλαμβάνονται όλοι με τον ίδιο τρόπο τα πράγματα, ούτε διαπνέονται από την ίδια ιδεολογική γραμμή. Και εδώ και σε άλλες χώρες. Ας τα δούμε αναλυτικότερα.
Πρώτο δίλημμα:
Δημόσιο ή ιδιωτικό σύστημα Υγείας;
Η ζωή και η πραγματικότητα απάντησαν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο. Σε όλες τις σοβαρές κρίσεις, σε όλες τις σοβαρές περιπτώσεις, οι πολίτες μπορούν να προσβλέπουν μόνο στο Δημόσιο Σύστημα Υγείας. Ακόμα και σε αυτό το αδυνατισμένο, υποβαθμισμένο, βαρύτατα πληγωμένο από την εφαρμοσμένη μνημονιακή πολιτική. Βαθύτατα πληγωμένο από την ιδεολογική προτίμηση υποστήριξης των ιδιωτικών επιχειρηματικών συμφερόντων στον κλάδο της υγείας.
Ας δούμε τι έχει συμβεί: Σύμφωνα με τις καταγγελίες, αλλά και τις εκκλήσεις των επαγγελματικών ενώσεων ιατρικών και νοσηλευτικών κλάδων, υπάρχουν ήδη πολλές χιλιάδες κενές οργανικές θέσεις στο Εθνικό Σύστημα Υγείας. Σε γιατρούς, νοσηλευτές και λοιπό προσωπικό. Ελλείψεις σε εξοπλισμό, μέσα προστασίας, εργαστηριακό εξοπλισμό. Που συσσωρεύονται για χρόνια.
Αυτά δημιουργούν ανετοιμότητα! Η κάλυψη αυτών των κενών, θα συνιστούσε ορθή προετοιμασία. Και όχι η εκ των υστέρων πρόσληψη των 2000 εκτάκτων. Μέχρι να ολοκληρωθεί θα είναι κατόπιν εορτής.
Ποιος δημιούργησε αυτή την κατάσταση; Την δημιούργησε η κοινή πολιτική των κυβερνώντων για την μείωση του «δημοσιονομικού κόστους», η εφαρμογή των μνημονίων σε βάρος της δημόσιας υγείας, σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων.Η μέχρι χθες, είμαστε βέβαιοι ότι στην πραγματικότητα υπάρχει και σήμερα, διακηρυγμένη προσήλωση της παρούσας Κυβέρνησης στην κυριαρχία των ιδιωτικών συμφερόντων στο χώρο της υγείας. Στην μέγιστη συρρίκνωση των δαπανών για το Δημόσιο Σύστημα Υγείας.
Μέγιστη η υποκρισία μέρους των ταγών της χώρας, να «χειροκροτούν» τους λειτουργούς της δημόσιας υγείας, όταν είναι έτοιμοι να τους κατασπαράξουν σε κάθε διεκδίκηση τους, όταν τους έχουν καταδικάσει σε 30ωρες βάρδιες με πενιχρότατες αμοιβές.
Δεύτερο δίλημμα:
Η θεωρία της «ατομικής ευθύνης»
Να κάνουμε απολύτως σαφές, ότι η θεωρία πάσχει σοβαρά. Γιατί σε κάθε περίπτωση, η όποια ατομική ευθύνη, δεν μπορεί να υποκαταστήσει την συλλογική ευθύνη, την ευθύνη του οργανωμένου κράτους. Διευκρινίζουμε: Είναι πολύ σωστά τα μέτρα της αυτοπροστασίας από την διάδοση του ιού, και πρέπει όλοι να πειθαρχήσουμε με συνέπεια, αλλά παραμένουν εξίσου σημαντικά, η δυνατότητα διάγνωσης, η θεραπεία, εν ανάγκη η νοσηλεία; των ασθενών.
Γιατί προβάλλεται σε όλους τους τόνους η ατομική ευθύνη; Διότι το Κράτος μας πάσχει, αδυνατεί για λόγους πρακτικούς αλλά και ιδεολογικούς, να ανταποκριθεί στην δική του συλλογική ευθύνη!
Δύο παραδείγματα:
Το πρώτο: Η Κυβέρνηση επέτρεψε για ένα μήνα, να είναι στο κέντρο του διαλόγου, το αν οι θρησκευτικοί χώροι είναι κλειστοί άρα επικίνδυνοι χώροι για την μετάδοση του ιού. Το αν, το Δισκοπότηρο έχει την Θεία ανοσία σε οποιονδήποτε ιό. Μακριά από κάθε ευθύνη προστασίας της δημόσιας υγείας, μακριά από κάθε επιστημονική άποψη, μακριά από κάθε στοιχειώδη ορθολογισμό. Γιατί η Κυβέρνηση, δεν τόλμησε να συγκρουστεί με τον σκοταδισμό Εκκλησιαστικών παραγόντων! Δεν τόλμησε να συγκρουστεί με τον σκοταδισμό με τον οποίο ταυτίζεται πλήθος στελεχών της. Την στιγμή μάλιστα, που πάνω από πενήντα κρούσματα και ένας ήδη νεκρός στην περιοχή μας, προέρχονται από Θρησκευτικό προσκύνημα στους Αγίους Τόπους. Μαζί με αυτά, καθυστέρηση στο να αναγνωρίσουμε την πιθανότητα της εισαγωγής του ιού από χώρες υψηλού κινδύνου. Κανένα από τα μέτρα δεν ήταν στον σωστό χρόνο.
Η άποψη μας: Οι Θρησκευτικοί χώροι, έπρεπε να κλείσουν τουλάχιστον ταυτόχρονα με τα Σχολεία και τα γήπεδα. Όπως και ο έλεγχος σε λιμάνια και αεροδρόμια και η υποχρεωτική και ελεγχόμενη καραντίνα κάθε εισερχομένου έπρεπε να τεθεί σε εφαρμογή το αργότερο μετά το πρώτο κρούσμα.
Το δεύτερο παράδειγμα:
Η Κυβέρνηση και ο ΕΟΔΥ, μας συμβουλεύουν να μην επισκεφθούμε τα Νοσοκομεία, ακόμα και αν παρουσιάσουμε συμπτώματα. Να τα αξιολογήσει ο γιατρός μας. Σωστό. Αλλά, το να μην εξεταστούμε για το αν είμαστε φορείς του ιού, σε ποια λογική υπακούει; Μήπως, η Κυβέρνηση και ο ΕΟΔΥ, μετατρέπουν σε ιατρική οδηγία την αδυναμία του συστήματος να προβεί σε επαρκείς εργαστηριακούς ελέγχους; Στο μέχρι πριν λίγες μέρες μοναδικό κέντρο ελέγχου, (ΠΑΣΤΕΡ), πόσους ελέγχους μπορεί να πραγματοποιήσει; Διαβάσαμε, ότι πχ στην Γερμανία, μπορούν να γίνονται έλεγχοι 12 000 δειγμάτων την ημέρα. Εδώ, έχουν ελεγχθεί, από την εμφάνιση του πρώτου κρούσματος μέχρι σήμερα περίπου 3 500 δείγματα. Σε περίπου ένα μήνα.
Μήπως λοιπόν, ο αριθμός των φορέων του ιού, με συμπτώματα ή χωρίς, είναι στην πραγματικότητα πολύ μεγαλύτερος; Μήπως η αδυναμία του συστήματος να ελέγξει, στην πραγματικότητα οδηγεί στην εφαρμογή, της θεωρίας που ανεπίσημα καταγγέλλεται, της «ανοσίας της αγέλης»;
Είναι προφανές, ότι πιστεύουμε, πως όποιος παρουσιάσει συμπτώματα, αλλά και το περιβάλλον του, πρέπει να ελέγχονται.
Θα πουν πολλοί, ότι μέσα στον πυρετό της μάχης, δεν είναι ώρα για κριτική. Είναι σωστό. Αλλά ορισμένα πρώτα συμπεράσματα πρέπει να αξιολογηθούν. Όπως η πλήρης δικαίωση και εδώ και σε όλες τις χώρες, της άποψης για την απόλυτη στήριξη και την αποκλειστική προσήλωση στο Δημόσιο Σύστημα Υγείας. Για την προστασία της δημόσιας υγείας από ιούς, πανδημίες και από την φτώχια σε κάθε μορφή της.
Πιστεύουμε, ότι όλα τα ιδιωτικά Νοσοκομεία, Κλινικές, Διαγνωστικά κέντρα, μαζί με το προσωπικό τους, έπρεπε να είχαν επιταχθεί από την πρώτη μέρα! Μαζί και οι κλίνες Εντατικής Θεραπείας που διαθέτουν.
Ο κορωνοιός θα παρέλθει. Με τις όποιες συνέπειες και απώλειες. Ελπίζουμε στο καλύτερο και στην ελαχιστοποίηση των κακών συνεπειών. Στηρίζουμε τις ελπίδες μας, στην αυτοθυσία των λειτουργών της δημόσιας υγείας.
Αυτό που πρέπει να κληρονομήσουμε, είναι η «ανάρρωση» του Δημόσιου Συστήματος Υγείας. Η «ανάρρωση» από τις αντιλήψεις του σκοταδισμού, του νεοφιλελευθερισμού, της οπισθοδρόμησης. Η προσήλωση μας στα δικαιώματα του ανθρώπου, στην καλυτέρευση της ζωής μας.
Ευχόμαστε το καλύτερο σε κάθε συμπολίτη και συνάνθρωπο μας.¨¨
