Με απόφαση του Περιφερειάρχη Νεκτάριου Φαρμάκη εντάχθηκε στο Επιχειρησιακό Πρόγραμμα «Δυτική Ελλάδα 2014-2020» και χρηματοδοτείται με 330.000 ευρώ το έργο «Στερέωση και Αποκατάσταση Νότιου Οθωμανικού και Ανατολικού Ενετικού Τείχους Φρουρίου Ρίου».
Στο πλαίσιο του έργου, στο Νότιο Οθωμανικό Τείχος θα γίνουν αποψιλώσεις-καθαρισμοί των χώρων, αποχωματώσεις και διερευνητικές εργασίες, καθαιρέσεις νεότερων επεμβάσεων και παλαιών αρμολογημάτων, εξειδικευμένες εργασίες αποκατάστασης, λιθοσυρραφές, αρμολογήματα, ενέματα, διαμόρφωση διαδρομών με κουρασάνι και τοποθέτηση κιγκλιδωμάτων ασφαλείας. Στο Ανατολικό Ενετικό Τείχος θα γίνουν αντίστοιχες εργασίες, όπως επίσης, στερεώσεις, συμπληρώσεις, τοπικές αποκαταστάσεις και αρμολογήματα, υποστύλωση θολωτού τμήματος της τοιχοποιίας καθώς και συμπλήρωση της υφιστάμενης διαδρομής με κουρασάνι.
Επίσης, θα εκπονηθεί μελέτη πυροπροστασίας του αρχαιολογικού χώρου του Φρουρίου και θα εγκατασταθεί σύστημα πυρασφάλειας, ενώ θα δημιουργηθεί ενημερωτικό υλικό για τους επισκέπτες συμπεριλαμβανομένων των ΑμεΑ.
ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΡΙΟΥ
Το Φρούριο του Ρίου («Κάστρο του Μωριά») αποτελεί οχυρωματικό έργο κτισμένο στο ομώνυμο αχαϊκό ακρωτήριο, απέναντι από το Φρούριο του Αντιρρίου, με το οποίο έλεγχε τη δυτική είσοδο του Κορινθιακού κόλπου, θαλάσσιο πέρασμα που λεγόταν «Κιουτσούκ Τσανάκ Καλέ», δηλαδή «Μικρά Δαρδανέλλια». Οικοδομήθηκε το 1499 μέσα σε τρεις μήνες από τον σουλτάνο Βαγιαζή Β΄ ταυτόχρονα με το Φρούριο του Αντιρίου. Η στρατηγική του θέση το κατέστησε αντικείμενο διεκδίκησης ανάμεσα σε Οθωμανούς και Ενετούς. Το 1532 πολιορκήθηκε από τον Andrea Doria, ενώ το 1603 υπέστη σημαντικές καταστροφές από τους ιππότες της Μάλτας. Το 1867 κατελήφθη από τους Ενετούς, οι οποίοι στις αρχές του 18ου αιώνα επισκεύασαν και επέκτειναν τις οχυρώσεις του Φρουρίου. Το 1715 γίνεται κατάληψη του Φρουρίου από τους Τούρκους, ενώ το 1828 ύστερα από πολιορκία παραδίδεται από τους Τούρκους στον στρατηγό Μαιζόν. Στη συνέχεια επισκευάζεται και παραδίδεται στους Έλληνες. Στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου χρησιμοποιήθηκε σαν φυλακή από τους Γερμανούς και από το 1925 χρησιμοποιήθηκε από τον ελληνικό στρατό ως στρατόπεδο έως το 1975 που παραδόθηκε στο Υπουργείο Πολιτισμού. Είναι κηρυγμένο μνημείο από το 1922.
