Tου Πέτρου Βάη, Προέδρου του ΔΣ του ΔΗΠΕΘΕ ΠΑΤΡΑΣ
Για χρόνια, αυτή τη μέρα, όλοι υποσχόμαστε να υπηρετήσουμε το θέατρο, να προσφέρουμε στο κοινό καλύτερη ψυχαγωγία, ανώτερη θεατρική αγωγή. Επιμελούμαστε λόγους και υποσχέσεις και ξαφνικά ανοίγει η «αυλαία» και αποκαλύπτεται το «σάπιο» που σε κάποιους χώρους κυριαρχούσε. Το θέατρο βρίσκεται σε κρίση (;). Όχι. Η κοινωνία βρίσκεται σε κρίση και το θέατρο υπηρετεί τον σκοπό να δώσει κι αυτό, όσο του αναλογεί, για τη μόρφωση και τη δύναμη που χρειάζεται ο άνθρωπος για να καλυτερεύσει αυτή την κοινωνία, σε όφελος όλων.
Έχει δυσκολίες σήμερα το θέατρο, όχι δικές του. Οι εργάτες της τέχνης αγωνίζονται, διεκδικούν, δημιουργούν, προτείνουν, κρατούν την επικοινωνία με το κοινό με κάθε τρόπο. Η φωνή τους δεν εισακούγεται, η στήριξη από την πολιτεία και ανύπαρκτη. Με τις μικρές μας δυνάμεις, στο ΔΗΠΕΘΕ, προγραμματίζουμε παραγωγές, στηρίζουμε καλλιτέχνες της πόλης μας, διεκδικούμε το άνοιγμα των θεάτρων, στην ίδια όχθη με τους καλλιτέχνες. Το θέατρο έχει δύο συντελεστές: τους ηθοποιούς και το κοινό. Αυτό το θέατρο θα ανοίξει, θα είναι ζωντανό και είμαστε όλοι έτοιμοι γι’ αυτό.
Το θέατρο δεν κινδυνεύει.
Το θέατρο δεν «ζει» από μερικούς δήθεν «σπουδαίους», υψηλά ιστάμενους και τους σάπιους.
Το θέατρο αναπνέει από το μεγαλείο των μεγάλων θεατράνθρωπων που ήταν παραδείγματα και τίμησαν το θέατρο, αλλά κυρίως αναπνέει με την ανάσα των πολλών, των έντιμων, των εργατών της τέχνης.
Όλοι αυτοί, που δίνουν ιδρώτα, ακόμη και με φτηνό μεροκάματο, που αφιερώνονται και δίνουν ζωή, αυτοί θα αποκαθάρουν το θέατρο, θα το κάνουν χώρο όπου «ποιείται ήθος» και θα είναι αχρείαστα τα επετειακά λογύδρια.
Το θέατρο και όλες οι τέχνες, συνδέονται με την ίδια τη ζωή. Είναι η καθημερινότητα του κάθε ανθρώπου, το χαμόγελο ή η απαισιοδοξία, η δημιουργία ή η παραίτηση, η φιλία ή η εχθρότητα, η εργασία, η ανατροφή των παιδιών, η υγεία και η μόρφωση, η ειρήνη ή ο πόλεμος, που εκφράζονται καλλιτεχνικά.
Το θέατρο διδάσκει να διεκδικεί ο άνθρωπος το καλύτερο για τον ίδιο και τον διπλανό του, να υπάρχει η δυνατότητα να απολαμβάνουν όλοι τα αγαθά της προόδου.
Ταυτόχρονα να απολαμβάνουν και οι καλλιτέχνες μία αξιοπρεπή ζωή.
Αυτό δεν έρχεται αυτόματα. Η ιστορία των κοινωνιών έχει διαλεκτική πορεία που σημαίνει ότι η πάλη των αντιθέτων δημιουργεί την εξέλιξη, την «καλλίστην αρμονίην». Το «καλό» θέατρο αυτό εξηγεί, αυτό διδάσκει, μ’ αυτή τη γνώση ενισχύει τον άνθρωπο του μόχθου, που αδικείται, για να γυρίσει πιο γρήγορα τον τροχό της ιστορίας, για να επιφέρει την αριστοτελική «κάθαρση».
Μ’ αυτές τις σκέψεις θέτουμε τις δυνάμεις του θεάτρου μας στην ευτυχία και το χαμόγελο των συμπολιτών μας.
