Του Παναγιώτη Γιαλένιου, εκδότη του «Συμβούλου Επιχειρήσεων»
Το παρακάτω σημείωμα γράφτηκε σήμερα με αφορμή μια διαδικτυακή ζωγραφική καλημέρα για την Καθαρή Δευτέρα από τον φίλο Βαγγέλη Παπαδόπουλο σκηνοθέτη ,που τα τελευταία χρόνια ασχολήθηκε με ιδιαίτερη επιτυχία με τη ζωγραφική «σκηνοθετώντας» με τον χρωστήρα του υπέροχους συνδυασμούς χρωμάτων και θεμάτων
Το θέμα του βέβαια είναι ο χαρταετός, που το πέταγμά του συγκινεί ακόμη μικρούς και μεγάλους. Ένα έθιμο που ιδίως σε εμάς τους μεγαλύτερους φέρνει ζωηρές αναμνήσεις, μιας και αποτελούσε στα παιδικά μας ιδίως χρόνια αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας κάθε τέτοια μέρα, που για τις περισσότερους συνδυαζόταν και με την κατασκευή του χαρταετού, μέρες πριν από το πέταγμά του. Συνδυαζόταν μάλιστα και με έντονο ανταγωνισμό στις παρέες εκείνων των εποχών για το ποιος θα πετάξει τη δημιουργία του όσο πιο μακριά και όσο πιο ψηλά.
Η ιστορία του χαρταετού φαίνεται ότι ξεκινά γύρω στο 200 π.Χ στην Κίνα και τη Μαλαισία. Εκεί κατασκευάστηκαν οι πρώτοι χαρταετοί από μετάξι και μπαμπού και μάλιστα με τη μορφή που έχουν ως επί το πλείστον μέχρι σήμερα στις χώρες αυτές, με τη μορφή του δράκου. Μάλιστα ο χαρταετός είναι ιδιαίτερα δημοφιλής σήμερα στην Κίνα, στην Ιαπωνία, στην Ινδία, στην Ταϊλάνδη και στο Αφγανιστάν.
Ο σκελετός των χαρταετών κατασκευάζεται από καλάμι, ελαφρύ ξύλο ή από πλαστικό, ενώ το μέρος που φέρνει αντίσταση στον αέρα από πλαστικό φύλλο ή χαρτί.
Σημαντικά σημεία του χαρταετού για επιτυχημένο πέταγμα είναι:
- τα ζύγια της καλούμπας
- τα ζύγια της ουράς
- το μέγεθος της ουράς
Οι χαρταετοί φτιάχνονται σε τεράστια ποικιλία σχημάτων. Παραδοσιακό σχήμα στην Ελλάδα είναι αυτό με τον εξάγωνο σκελετό.
Τα ονόματα των χαρταετών στις διάφορες χώρες:
Αγγλία: kite το όνομα ενός υπέροχου πουλιού
Ιαπωνία: τακο που σημαίνει χταπόδι (από τους πολλούς σπάγγους που κρέμονται από αυτόν)
Μεξικό: papalote που σημαίνει πεταλούδα
Γερμανία: Drachen που σημαίνει δράκος
Ελλάδα: χαρταετός, Θράκη: πετάκι, Επτάνησα: φύσουνα
Ο χαρταετός έχει γίνει τίτλος ποιημάτων, διηγημάτων και τραγουδιών. Για τα πολλά και ενδιαφέροντα μηνύματά του και τις όμορφες αλληγορίες του, διαλέξαμε σήμερα το «Χαρταετό» από τη «Μαρία Νεφέλη» του νομπελίστα μας Οδυσσέα Ελύτη
Ο Χαρταετός
Κι όμως ήμουν πλασμένη για χαρταετός.
Τα ύψη μου άρεσαν ακόμη και όταν
έμενα στο προσκέφαλο μου μπρούμυτα
τιμωρημένη
ώρες και ώρες.
Ένιωθα το δωμάτιο μου ανέβαινε
δεν ονειρευόμουν – ανέβαινε
φοβόμουνα και μου άρεσε.
Ήταν εκείνο που έβλεπα πώς να το πω
κάτι σαν την «ανάμνηση του μέλλοντος»
όλο δέντρα που έφευγαν βουνά πού άλλαζαν όψη
χωράφια γεωμετρικά με δασάκια σγουρά
σαν εφηβαία – φοβόμουνα και μου άρεσε –
ν’ αγγίζω μόλις τα καμπαναριά
να τους χαϊδεύω τις καμπάνες σαν όρχεις και να χάνομαι…
Άνθρωποι μ’ ελαφρές ομπρέλες περνούσανε λοξά
και μου χαμογελούσανε•
κάποτε μου χτυπούσανε στο τζάμι: «δεσποινίς»
φοβόμουνα και μου άρεσε.
Ήταν οι «πάνω άνθρωποι» έτσι τους έλεγα
δεν ήταν σαν τους «κάτω»•
είχανε γενειάδες και πολλοί κρατούσανε στο χέρι μια γαρδένια•
μερικοί μισάνοιγαν την μπαλκονόπορτα
και μου ’βαζαν αλλόκοτους δίσκους στο πικ-άπ.
Ήταν θυμάμαι «Ή Άννέτα με τα σάνταλα»
«Ο Γκέυζερ της Σπιτσβέργης»
το «Φρούτο δεν εδαγκώσαμε Μάης δεν θα μας έρθει»
(ναι θυμάμαι και αλλά)
το ξαναλέω – δεν ονειρευόμουν
αίφνης εκείνο το «Μισάνοιξε το ρούχο σου κι έχω πουλί για σένα».
Μου το ’χε φέρει ο Ιππότης-ποδηλάτης
μια μέρα πού καθόμουνα κι έκανα πως εδιάβαζα
το ποδήλατο του με άκρα προσοχή
το ’χε ακουμπήσει πλάι στο κρεβάτι μου•
υστέρα τράβηξε τον σπάγκο κι εγώ κολπώνομουν μες στον αέρα
φέγγανε τα χρωματιστά μου εσώρουχα
κοίταζα πόσο διάφανοι γίνονται κείνοι πού αγαπούνε
τροπικά φρούτα και μαντίλια μακρινής ηπείρου•
φοβόμουνα και μου άρεσε
το δωμάτιο μου ανέβαινε
ή εγώ – δεν το κατάλαβα ποτέ μου.
Είμαι από πορσελάνη και μαγνόλια
το χέρι μου κατάγεται από τους πανάρχαιους Ίνκας
ξεγλιστράω ανάμεσα στις πόρτες όπως
ένας απειροελάχιστος σεισμός
που τον νιώθουν μονάχα οι σκύλοι και τα νήπια•
δεοντολογικά θα πρέπει να είμαι τέρας
και όμως η εναντίωση
αείποτε μ’ έθρεψε και αυτό εναπόκειται
σ’ εκείνους με το μυτερό καπέλο
που συνομιλούν κρυφά με τη μητέρα μου
τις νύχτες να το κρίνουν. Κάποτε
η φωνή της σάλπιγγας από τους μακρινούς στρατώνες
με ξετύλιγε σαν σερπαντίνα και όλοι γύρω μου
χειροκροτούσαν – απίστευτων χρόνων θραύσματα
μετέωρα όλα.
Στο λουτρό από δίπλα οι βρύσες ανοιχτές
μπρούμυτα στο προσκέφαλό μου
θωρούσα τις πηγές με το άσπιλο λευκό πού με πιτσίλιζαν•
τι ωραία Θεέ μου τι ωραία
χάμου στο χώμα ποδοπατημένη
να κρατάω ακόμη μες στα μάτια μου
ένα τέτοιο μακρινό του παρελθόντος πένθος.
#pgnews
#e-ΑΠΟΨΕΙΣ
