Του Παναγιώτη Γιαλένιου, εκδότη του «Σύμβουλου Επιχειρήσεων»
Μια διδακτική προσωπική εμπειρία μεταφέραμε στο άρθρο μας στiς «ΑΠΟΨΕΙΣ» την προηγούμενη εβδομάδα, με αφορμή ένα τροχαία ατύχημα. Πυρήνας του σημειώματος η αξιέπαινη για εμάς συμπεριφορά ενός από τους τροχονόμους, που επιλαμβάνονταν του συμβάντος, του Γιώργου Καλαντζή, στάση που θεωρούμε ότι δείχνει το δρόμο που πρέπει να ακολουθούν όσοι έχουν αναλάβει, ως επάγγελμα και λειτούργημα ταυτόχρονα, τον ρόλο της τήρησης των νόμων και της εύρυθμης λειτουργίας της κοινωνίας μας.
Οι αντιδράσεις που προκλήθηκαν με τη δημοσιοποίηση του γεγονότος αλλά και των προεκτάσεων που αναδεικνύαμε, μας προτρέπουν να επανέλθουμε σήμερα.
Για εμάς όλες αυτές οι αντιδράσεις δείχνουν αυτό που τακτικά υποστηρίζουμε στα γραπτά μας ότι «εξ όνυχος τον λέοντα», φράση που σημαίνει ότι μπορούμε να διακρίνουμε τα χαρακτηριστικά ενός συνόλου ή την αξία κάποιου από μια μικρή ένδειξη.
Πράγματι η «μικρή ένδειξη» σε εμάς του τροχονόμου που ήταν ο «πρωταγωνιστής» του άρθρου μας ήταν υπεραρκετή για να μας δείξει ότι έχουμε να κάνουμε με έναν άνθρωπο που αφενός τιμά τη δουλειά που επέλεξε να κάνει αλλά ταυτόχρονα αποτελεί και παράδειγμα μίμησης. Όχι μόνο στο δικό του επαγγελματικό χώρο αλλά γενικότερα. Σημειώναμε μάλιστα, με αφορμή την επιλογή του να δώσει βάση στον ελεγκτικό ρόλο του στην πειθώ, ότι αυτήν την πολύπλευρη δύναμη του ανθρώπινου λόγου έχουμε ανάγκη να ακούσουμε για να πεισθούμε σήμερα. Για τις παραβάσεις στον ΚΟΚ, για τη φορολογική μας συμμόρφωση, για την συμπεριφορά μας στην υγειονομική κρίση, για τον εμβολιασμό μας , για παντού.
Με την ευχή αυτές τις μικρές αλλά τόσο σημαντικές συμπεριφορές αν βρούμε τρόπο να τις πολλαπλασιάσουμε ως κοινωνία, θα έλθει η μεγάλη αλλαγή.
Ζητούσαμε μάλιστα να προβληματιστούμε όλοι και ιδίως να το κάνουν αυτό όσοι μας κουνούν αφ’ υψηλού τα δάκτυλο καθημερινά για να συνετιστούμε. Ιδίως αυτήν την περίοδο της υγειονομικής κρίσης.
Πάντως από όσα διάβασα και συζήτησα αυτήν την εβδομάδα, με αφορμή το άρθρο, θεωρώ ότι τέτοιες πραγματικές μικρές ιστορίες πιάνουν τόπο. Πρώτον σε εμάς τους ίδιους, κάτι που θεώρησα υποχρέωση να το γράψω την προηγούμενη εβδομάδα αλλά καταλαβαίνω και σε πολλούς άλλους.
Χαίρομαι μάλιστα και από αντιδράσεις που διαβάζω να κοινοποιούνται και μέσω του διαδικτύου με αφορμή το άρθρο.
Ενδεικτικά θα σταθώ στο σημείωμα ενός συναδέλφου του αγαπητού τροχονόμου, του Βασίλη Παππά, που γράφει:
«Αναφορικά με την ενδεδειγμένη συμπεριφορά των τροχονόμων, αυτή ποικίλει (ως πρέπει) κάθε φορά, ανάλογα με ποιόν έχει απέναντι του!
Από την μεγάλη εμπειρία μου, το σημαντικό όλων, είναι ο ελεγχόμενος να είναι σε θέση να εκλάβει το μήνυμα. Για να επιτευχθεί αυτό, απαιτείται βλέπουμε τον αστυνομικό ως προστάτη ή έστω πρόσωπο οικείο!
Η κοινωνία μας, θα χρειαστεί χρόνια να απεγκλωβιστεί από τη γνώριμη νοοτροπία (γονέα προς παιδί) του: «Κάτσε φρόνιμα παιδί μου! Βλέπεις τον αστυνομικό; Θα τον φωνάξω να σε πάρει μέσα!» με αποτέλεσμα ο αστυνομικός να είναι στη συνείδηση πολλών παιδιών (αυριανών πολιτών!) ο … τιμωρός!
Ταπεινά νομίζω, η λύση είναι στην παιδεία μας κατά κύριο λόγο!»
Ως κατακλείδα θα μεταφέρω μια φράση από ένα σύντομο σημείωμα από τον ίδιο τον τροχονόμο Γιώργο Καλαντζή: Με τιμούν πάρα πολύ και με κάνουν να γίνομαι ακόμα πιο δυνατός, προκειμένου να βοηθώ τον συνάνθρωπο μου, με όποιον τρόπο μπορώ, ακόμα και σε συνθήκες όπως γράψατε αφόρητης ζέστης κλπ.
Αγαπητέ φίλε Γιώργο Καλαντζή, η στάση σου τιμά το χώρο σου και εμάς όλους. Συνέχισε έτσι!!!
#pgnews
#e-ΑΠΟΨΕΙΣ
