Του Γιώργου Η. Ορφανού
Ένα από τα αγαπημένα θέματα συζήτησης που είχα κατά καιρούς με τον πατέρα μου είναι και η οικονομική και η πολιτική ανεξαρτησία των λαών, η ελευθερία και η αξιοπρέπεια των ατόμων.
Ένας λαός είναι πολιτικά ανεξάρτητος όταν δεν είναι δεν προσδεμένος σε κανενός πολιτικά ισχυρού το άρμα και δεν τον ακολουθεί ως «υποτελής» του. Χαράζει τη δική του γραμμή ανεπηρέαστος από τους απέξω και συνάπτει φιλίες ή συμμαχίες με μόνο γνώμονα την πολιτική του επιβίωση και την εξυπηρέτηση των δικών του συμφερόντων μονάχα.
Ένας λαός είναι οικονομικά εξαρτημένος όταν προσφεύγει σε οικονομικό δανεισμό με επαχθείς ή δυσβάσταχτους όρους από το εξωτερικό και όταν οι παραγόμενοι πόροι δεν μπορούν να βοηθήσουν στη βελτίωση του καθημερινού βιοτικού επιπέδου. Και το λογικό συνεπακόλουθο της οικονομικής εξάρτησης είναι η καταπίεση των ασθενέστερων οικονομικά και κοινωνικά στο εσωτερικό και η πολιτική «υποτέλειας» στο εξωτερικό, το βλέπουμε παγκοσμίως κάθε στιγμή. Και οσάκις ένας λαός είναι πολιτικά εξαρτημένος από άλλους και γίνεται υποχείριό τους, δεν έχει δυνατή και αυτόνομη φωνή και ύπαρξη και δεν μπορεί να θέσει τις βάσεις εντός συνόρων για την τόσο αναγκαία για την ατομική πρόοδο και την κοινωνική ευημερία ανιδιοτελή συνεργασία μεταξύ των πολιτών και να τους εμψυχώσει δίνοντάς τους υλικά κίνητρα για αγώνα στις δύσκολες στιγμές της ζωής.
Θυμάμαι τον πατέρα μου να λέει πάντοτε πως ένας λαός και κάθε άνθρωπος θα πρέπει να αγωνίζονται διαρκώς και ασταμάτητα και με όλες τους τις ψυχοσωματικές και τις πνευματικές δυνάμεις, αψηφώντας κόπο και θυσίες, για την αξιοπρέπεια, την ανεξαρτησία και την ελευθερία και την πολιτική τους οντότητα και εθνική ταυτότητα, αλλά και για την οικονομική τους αυτάρκεια. «Δεν είναι, έλεγε ο πατέρας μου, το να έχεις τη δυνατότητα να βγεις έξω από το σπίτι για να πας να διασκεδάσεις όπως γουστάρεις ή να ψυχαγωγηθείς σύμβολο της καλής ζωής. Δεν είναι το πραγματικό νόημα της ζωής το να απολαμβάνεις ασύδοτα, ρηχός πνευματικά και κενός ψυχικά την ελευθερία σου καταπιέζοντας τους άλλους ή καταπατώντας τους γραφτούς και άγραφους κανόνες της κοινωνίας μόνο και μόνο για να ικανοποιείς τα απωθημένα σου. Ό,τι δίνει αξία στη ζωή ανθρώπων και λαών είναι το δικαίωμα να είσαι ελεύθερος και ν’ αγωνίζεσαι, χωρίς κανενός είδους δυνάστη, για την κοινή ελευθερία έμπρακτα και σεβόμενος ταυτόχρονα την τιμή, την αξιοπρέπεια, την ύπαρξη, τα δικαιώματα και τις ιδέες των άλλων. Επίσης, να μην ξεχνάς ότι η ελευθερία και η αξιοπρέπεια στην φτώχεια είναι προτιμότερες και πιο επιθυμητές και ίσως να πει και κάποιος ότι είναι και πιο καλές από την «σκλαβιά» και την εξάρτηση μέσα στην υλική ευημερία. Και να είσαι σίγουρος, κατέληγε ο πατέρας μου, ότι μόνον εάν ένας άνθρωπος και ένας λαός αγωνίζονται πραγματικά για την ελευθερία και την ανεξαρτησία, αργά ή γρήγορα θα γίνουν πλουσιότεροι και σε ό,τι αφορά τα υλικά αγαθά, γιατί με ό,τι σχετίζεται με τα ψυχικά και τα ηθικά και τα πνευματικά εφόδια που τους είναι απαραίτητα και ανεκτίμητης αξίας στους αγώνες της καθημερινής ζωής είναι εξοπλισμένοι ήδη!»
