Άρθρο – Ανακοίνωση της δημοτικής παράταξης «σπιράλ» με αφορμή τις τελευταίες φυσικές καταστροφές:
Ο όρος μας ήταν γνωστός, ή καλύτερα, τον είχαμε απλά ακούσει, τα προηγούμενα χρόνια. Φυσικά συνήθως τον ακούγαμε το καλοκαίρι με τις πυρκαγιές και τον χειμώνα με τις πλημμύρες, τον ακούγαμε για τα τρία λεπτά δημοσιότητας που δικαιούταν και μετά, ως γνήσιοι Έλληνες πολίτες, πολιτικά όντα με «μνήμη χρυσόψαρου», το ξεχνάγαμε και βυθιζόμαστε στη λήθη της καλοκαιρινής ραστώνης ή του χειμερινού «χουχουλιάσματος», ανάλογα την εποχή. Αυτό βέβαια γινόταν μέχρι την επόμενη καταστροφή, μέχρι την επόμενη δοκιμασία του «Κρατικού Μηχανισμού».
Όλα αυτά άλλαξαν το 2020, το έτος που τόσο πολύ και τόσο βίαια άλλαξε τον τρόπο της ζωής μας, τον τρόπο που εργαζόμαστε, τον τρόπο που εκπαιδεύονται τα παιδιά μας, τον τρόπο που γυμναζόμαστε, τον τρόπο που διασκεδάζουμε. Το 2020 με την επέλαση της πανδημίας του COVID19 η Πολιτική Προστασία μπήκε στην καθημερινότητά μας και σε μεγάλο βαθμό την καθόρισε.
Το ερώτημα πλέον είναι, όταν με το καλό ξεπεράσουμε και αυτή την έκτακτη κατάσταση, αν θα επαναλάβουμε την πτώση στην παγίδα της «μνήμης χρυσόψαρου» του παρελθόντος μας ή θα αλλάξουμε, δίνοντας στην Πολιτική Προστασία τη διάσταση που της αξίζει, που δεν είναι μόνο ένας περιστασιακός τρόπος αντιμετώπισης εκτάκτων αναγκών και καταστάσεων από τον Κρατικό Μηχανισμό, είναι κυρίως «νοοτροπία δράσης» του Κρατικού Μηχανισμού και «νοοτροπία τρόπου ζωής» των πολιτών.
Και εάν για την νοοτροπία δράσης ή την εύρυθμη λειτουργία του κρατικού μηχανισμού θεωρούμε ότι σαν απλοί πολίτες δεν έχουμε μεγάλη δυνατότητα παρέμβασης και βελτίωσης στο επίπεδο της νοοτροπίας του τρόπου ζωής μας, είναι σίγουρα ευθύνη μας και έχουμε την δυνατότητα να δράσουμε αναλόγως. Νοοτροπία τρόπου ζωής είναι να μην διπλοπαρκάρουμε, γιατί δεν θα μπορεί να περάσει το όχημα του Πυροσβεστικού Σώματος ή το Ασθενοφόρο καθώς δε γνωρίζουμε, δυστυχώς, πότε θα ξεσπάσει φωτιά ή πότε ένα πρόσωπο θα χρειαστεί επείγουσα ιατρική βοήθεια. Νοοτροπία τρόπου ζωής είναι να καθαρίζουμε το φρεάτιο απορροής ομβρίων υδάτων από τα φύλλα και τα χώματα για να μην πλημμυρίσουμε στην επόμενη νεροποντή. Υπάρχουν τόσα και τόσα άλλα παραδείγματα που θα μπορούσαν να γεμίσουν σελίδες επί σελίδων. Όταν πλέον ενδιαφερθούμε με αυτόν τον τρόπο και έμπρακτα δραστηριοποιηθούμε θα έχουμε τη δυνατότητα να προστατεύσουμε τη ζωή τη δική μας και των συνανθρώπων μας, τα υλικά αγαθά, το περιβάλλον.
Σε αυτό το σημείο θα αναφερθούμε στη ευθύνη που φέρουν, μετά από εμάς τους πολίτες, ιδιαίτερα οι ΟΤΑ Α’ και Β’ Βαθμού, οι Δήμοι και οι Περιφέρειες. Αυτοί, άλλωστε, οι κρατικοί Φορείς είναι, εξ αντικειμένου, πιο κοντά στον πολίτη και στην καθημερινότητά του. Οι αντίστοιχοι τομείς και γραφεία Πολιτικής Προστασίας είναι συνήθως υποστελεχωμένοι, με προσωπικό που, παρά την πρόθεσή του να προσφέρει, δεν έχει ούτε αυτό την απαιτούμενη εκπαίδευση (πόσοι άραγε μπορούν να διαχειριστούν όλα τα σχέδια που έχουν συνταχθεί για κάθε περίπτωση), ενώ αρκετές φορές οι εργαζόμενοι είναι έρμαιοι μικροκομματικών σκοπιμοτήτων καθώς αναφέρονται σε κάποια δημοτική, περιφερειακή, ή ακόμα χειρότερα κομματική, παράταξη με αποτέλεσμα τη «δυσκολία» στη συνεργασία με τους υπολοίπους.
Έτσι καταλήγουν να διεκπεραιώνουν υποθέσεις, αντί να ασχολούνται ουσιαστικά με αυτές. Βέβαια όπως «η Ρώμη δεν κτίστηκε σε μια ημέρα», έτσι και η Πολιτική Προστασία δεν μπορεί να «κτιστεί» σε μία ημέρα. Απαιτεί μακροχρόνια προσπάθεια, κοπιώδη και αποτελεσματική, με την πιο σημαντική δουλειά της να γίνεται στην καθημερινότητα, όταν δεν μας πιέζει η επείγουσα συγκυρία, στην αφάνεια και στη νηνεμία, έτσι ώστε όταν έρθει η θύελλα να είναι κατά το δυνατό έτοιμη (πχ οι πυρκαγιές αντιμετωπίζονται τον χειμώνα όταν φτιάχνουμε ή ανανεώνουμε αντιπυρικές ζώνες, συντηρούμε τα πυροσβεστικά οχήματα και το υδροδοτικό δίκτυο). Γιατί, κάποια στιγμή δυστυχώς η φυσική καταστροφή, το βιομηχανικό ατύχημα, η πανδημία έρχονται και τότε αποκαλύπτεται ότι «ο βασιλιάς είναι γυμνός». Και αυτή η ανεπάρκεια έχει μοιραίες συνέπειες σε επίπεδο παραγωγικών μέσων και περιουσιακών στοιχείων, καταστροφών του περιβάλλοντος, που ίσως μπορούσαν να αποφευχθούν και φυσικά απώλειας ανθρώπινων ζωών.
Τελικά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δεν είναι δυνατό να αποφευχθεί η έλευση των έκτακτων καταστάσεων, είναι όμως δυνατό να περιοριστούν οι αρνητικές επιδράσεις τους, και εκεί είναι που πρέπει να στοχεύουμε, με ευέλικτη οργάνωση, αποτελεσματική εργασία και προετοιμασία και πάνω από όλα με ενδιαφέρον, να κάνουμε προσωπικό μας θέμα τη δράση και συμμετοχή μας.
«Αν δεν κοιτάμε εκεί που θέλουμε να πάμε, θα πάμε εκεί που κοιτάμε!»
