Του Γιώργου Τελώνη, Πρώην Προέδρου του Ναυτικού Ομίλου Πατρών, Πρώην μέλους του Δ.Σ της Κολυμβητικής Ομοσπονδίας Ελλάδας ( Πρόεδρος της Επιτροπής Ανάπτυξης Υδατοσφαίρισης)
Να πω ότι δεν συγκινήθηκα; Να κρύψω ότι σε κάποιες στιγμές, ειδικά στον ημιτελικό, βούρκωσα κιόλας;
Ναι, και συγκινήθηκα, και βούρκωσα, και φώναξα, και έσφιξα τη γροθιά μου. Και τον ήχο της τηλεόρασης στο τέρμα.
Μπράβο, ρε μάγκες. Αυτό το δίωρο που μου προσφέρατε (χώρια τα άλλα σε όλο το τουρνουά στο Τόκιο) στον ημιτελικό, δεν θα το ξεχάσω όσο ζω.
Σας καμάρωνα μ’ όλη μου την καρδιά.
Αλλά ένιωσα ακριβώς το ίδιο και την Κυριακή. Κι ας χάσαμε. Εγώ, όμως, δεν αισθάνθηκα έτσι. Ένιωσα ότι πάλι κερδίσατε. Ένιωσα ότι πάλι μάς κερδίσατε όλους. Όπως κάνατε σε όλη τη διαδρομή. Με το παιχνίδι σας, με το συναίσθημά σας, με το χαμόγελό σας, με τη μαγκιά σας. Ήταν κάτι πάρα πολύ ιδιαίτερο αυτό που βγάζατε προς τα έξω. Ολοι σας. Κάτι πολύ ζεστό, πολύ οικείο, πολύ γήινο, πολύ αυθεντικό. Γι’ αυτό τους κερδίσατε όλους. Γι’ αυτό όλη η Ελλάδα στάζει μέλι για σας.
Μπράβο, ρε Χριστόδουλε. Είσαι μεγάλο παληκάρι. Και παιχτάρα. Όπως και όλα τα παιδιά. Το αξίζατε πέρα για πέρα.
Θα σας το χρωστάω για πάντα. Αυτό, που με κάνατε να νιώσω έτσι, ν’ ανατριχιάσω, να δακρύσω….
Το λατρεύω, πανάθεμά το, αυτό το σπορ. Το έζησα κάμποσα χρόνια, το υπηρέτησα, το αγάπησα. Μπήκε στο αίμα μου, στην ψυχή μου. Μπολιάστηκα μ’ αυτό. Πήρα, τότε με τον ΝΟΠ, αμέτρητες χαρές, έζησα μοναδικές συγκινήσεις.
Γι’ αυτό και μέσα στη μαυρίλα και στη θλίψη των τελευταίων ημερών, πήρα μια μεγάλη δόση χαράς τούτες. Χάρηκα και με τ’ άλλα παιδιά της Ελλάδας που πήραν Ολυμπιακό μετάλλιο. Αλλά τούτα δω, του πόλο, πραγματικά τα νιώθω σαν παιδιά μου. Είναι άλλου είδους χαρά… Αλλιώς χαίρεσαι για το παιδί του γείτονα, του φίλου σου, κι αλλιώς για το δικό σου παιδί.
Εχω που το λέω χρόνια, κι όχι μόνο εγώ. Το πόλο αξίζει δικαιωματικά την ταμπέλα του εθνικού αθλήματος.
Και στην Πάτρα αξίζει πολλά περισσότερα απ’ όσα έχει. Γιατί παντού το πόλο έχει ανθρώπους που το υπεραγαπούν, έχει αληθινούς υπηρέτες, έχει ορκισμένους «ταλιμπάν».
Θα μπορούσε να ήταν το πρώτο σε δημοφιλία σπορ στην πόλη. Αλλά δεν είναι.
Γιατί δεν αρκούν τα λόγια…
Γιατί κάποιοι αμέλησαν. Αμελήσαμε…
Γιατί ορισμένοι έβλεπαν πρώτα το εγώ τους.
Γιατί σχεδόν ποτέ δεν υπήρξε κοινή γραμμή, ενιαία στρατηγική. Πάντα έπρεπε να υπάρχουν οι «Βόρειοι» και οι «Νότιοι»…
Μπορεί να γίνει τώρα μια καινούργια αρχή, με αφορμή τον άθλο της εθνικής μας ομάδας.
Η μαγιά υπάρχει. Και «ταλιμπάν» υπάρχουν, έτσι νομίζω.
Μπορούμε, αν γίνεται, να μη χάσουμε και αυτή την ευκαιρία;
