Αναρίθμητα και άκρως συγκινητικά πολλά εξ αυτών τα κείμενα αποχαιρετισμού του Μίκη Θεοδωράκη που από χθες βρίσκεται στην αγκαλιά της πατρώας γης, της Κρήτης και ταξιδεύει στα φτερά του Αρχάγγελου Μιχαήλ, γνωστού του άλλωστε αφού μαζί του περπάτησε στους «Δρόμους» του. Ένα τέτοιο κείμενο είναι και αποχαιρετισμός από την Γέφυρα, που αν δεν είχε αφιερωθεί και δικαίως στον Χαρίλαο Τρικούπη είμαστε σίγουροι ότι θα έπαιρνε το δικό του όνομα. Άλλωστε όπως σημειώνουν οι άνθρωποι της Γέφυρας «Κάθε φορά που κοιτάμε τον ψηλότερο πυλώνα της Γέφυρας να ορθώνεται στα 230 μέτρα από τον πυθμένα του Κορινθιακού και να ακουμπά τον ουρανό, απευθυνόμαστε σε αυτόν με το όνομά του.
Τον φωνάζουμε Μίκη.
Ως παραχωρησιούχος ενός έργου με προορισμό να γίνει ένα ζωντανό εθνικό μνημείο, ταυτισμένο με την καθημερινή χρησιμότητα σε μεγάλο βάθος χρόνου, η ΓΕΦΥΡΑ Α.Ε. συνδέθηκε με τον Μίκη Θεοδωράκη από τις απαρχές της εταιρικής της διαδρομής.
Συνειδητή επιλογή της ηγεσίας της υπήρξε η σύνδεση της Γέφυρας με το «εθνικό, πανανθρώπινο και αιώνιο» που ανέκαθεν ενσάρκωνε ο μεγάλος συνθέτης, ενεργός πολίτης και αγωνιστής, ο οποίος είχε θέσει στο κέντρο της φιλοσοφίας του την ένωση των Ελλήνων ως προϋπόθεση για «λευτεριά και προκοπή».
Μέσα από την προσέγγιση του με τους «πατέρες της Γέφυρας», Ζαν – Πολ Τεσαντιέ και Νίκο Χαρικιόπουλο, εγκαθιδρύθηκε ένας αμοιβαίος και ειλικρινής δεσμός φιλίας με τον μέγιστο εθνικό συνθέτη, ο οποίος αγάπησε αυτό το μεγάλο εθνικό όραμα, πριν καν ακόμη σχηματισθεί το εργοτάξιο της Ζεύξης στην περιοχή του Αντιρρίου.
Έτσι, από τα τέλη της δεκαετίας του 90’ η μουσική του Μίκη συνόδευσε και συνοδεύει όλες τις φάσεις της μέχρι τώρα ιστορίας της Γέφυρας Ρίου – Αντιρρίου «Χαρίλαος Τρικούπης».
Οι πρώτες -αφιερωμένες στο έργο του- μαζικές πολιτιστικές εκδηλώσεις στην περιοχή είχαν την ονομασία «Ζεύξεια».
Υπήρξαν το έναυσμα για τη δημιουργία μίας παράδοσης συναυλιών με έργα του, που συνεχίστηκε με άλλες που ακολούθησαν, συνδέθηκαν με την περίοδο της κατασκευής και κορυφώθηκαν με τη γιορτή της ολοκλήρωσης του έργου που είχε τον τίτλο «Να θυμηθείς το όνειρό μου», παραπέμποντας στους στίχους του Νίκου Γκάτσου και στο τραγούδι του Μίκη με τον παρεμφερή τίτλο.
Η συγκεκριμένη αναφορά στο όνειρο ακουμπούσε σε δύο επιθυμίες: Η μία ήταν η προσμονή για την υλοποίηση αυτού της Ζεύξης που έγινε πραγματικότητα και σε ένα προσωπικό όνειρο που ο Μίκης είχε εκμυστηρευθεί στους δύο συνομιλητές του.
Η άλλη ήταν η προσωπική επιθυμία του να ακούσει τη μουσική του ανέμου που περνά μέσα από τα καλώδια της Γέφυρας, την οποία έβλεπε σαν υπερμεγέθη άρπα.
Ο μεγάλος συνθέτης διέσχισε τη Γέφυρα στις 13 Ιουλίου 2006, με κατεύθυνση την Πάτρα, για μία ακόμη συναυλία του, που έγινε το ίδιο βράδυ στο ρωμαϊκό ωδείο της πόλης.
Από τα τελευταία χρόνια του 20ου αιώνα, η παράδοση των συναυλιών με έργα του πλάι στη Γέφυρα ή κοντά σε αυτή, συνεχίζεται μέσα από εμφανίσεις της λαϊκής ορχήστρας που φέρει το όνομά του, σε τακτά διαστήματα, με πιο πρόσφατη αυτή του 2019 πριν την επέλευση της πανδημίας COVID-19.
Με τη δε μουσική του έχουν επενδυθεί ακόμη και ενέργειες προβολής υπηρεσιών της Γέφυρας.
Συνεχίζοντας την προσπάθεια για να ανταποκριθούμε σε όσα επιβάλλουν το εθνικό, το πανανθρώπινο, το αιώνιο, το χρήσιμο και καθημερινό σε βάθος χρόνου, εμείς, οι γυναίκες και οι άνδρες της Γέφυρας Ρίου – Αντιρρίου αποχαιρετούμε τον δικό μας Μίκη.
Μαζί με τούτο το κατευόδιο, τον καλούμε να πάρει μαζί του και ένα κοινό μας μυστικό:
Κάθε φορά που κοιτάμε τον ψηλότερο πυλώνα της Γέφυρας να ορθώνεται στα 230 μέτρα από τον πυθμένα του Κορινθιακού και να ακουμπά τον ουρανό, απευθυνόμαστε σε αυτόν με το όνομά του.
Τον φωνάζουμε Μίκη.
#pgnews
#ΑΠΟΨΕΙΣ
