Γράφει ο Φώτης Δημητρόπουλος,Φιλόλογος
Ο Μάκης Θεοτοκάτος, πρώην Δήμαρχος στο Ληξούρι της Κεφαλονιάς και μηχανολόγος-ηλεκτρολόγος εργαζόμενος στη ΔΕΗ τα περισσότερα χρόνια της ζωής του, καταθέτει όσα βίωσε από μικρό παιδί μέχρι την τρίτη ηλικία σε 150 σελίδες ενός βιβλίου που κυκλοφόρησε πρόσφατα με τον τίτλο «ΠΟΡΕΙΑ» (εκδ. «ΚΟΛΛΙΟΠΟΥΛΙΟΣ-Πάτρα»). Και αντιλαμβάνεται αυτήν την ΠΟΡΕΙΑ μέσα στη ροή του χρόνου ως ένα διαρκή αγώνα που πέρα από την προσωπική του καταξίωση αποσκοπεί στη βελτίωση των κοινωνικών συνθηκών και ανθρωπίνων σχέσεων. Αυτό μάλιστα φαίνεται ότι καθόρισε και την ανάμιξή του στο συνδικαλισμό και την πολιτική, αφού πίστευε ότι μπορούσε να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο ως αιρετός στην τοπική αυτοδιοίκηση και σε άλλους κοινωνικούς φορείς. Και απ’ όσα διαβάζουμε στο βιβλίο του η «ΠΟΡΕΙΑ» του δεν τον απογοήτευσε.
Το βιβλίο του Μάκη Θεοτοκάτου, χωρίζεται σε έξι κεφάλαια που εκτείνονται από τα χρόνια της κατοχής μέχρι το 2000 περίπου, και με την πρώτη ματιά μας παρουσιάζεται ως αυτοβιογραφικό. Όμως προσεκτικότερα εξεταζόμενο το περιεχόμενό του, αποτελεί κατά τη γνώμη μου ένα δεδομένο που μπορεί να δώσει τροφή στον ενδιαφερόμενο να καταγράψει τα παραλειπόμενα της απλής ειδησεογραφίας και να αντιληφθεί πληρέστερα όχι μόνο τον ατομικό μόχθο ενός απλού ανθρώπου της ελληνικής επαρχίας, αλλά και μια ολόκληρη εποχή με τα θετικά και τα αρνητικά της. Και ο Μ. Θεοτοκάτος το φροντίζει με τις περιγραφές διάφορων γεγονότων, συνδικαλιστικών επιδιώξεων, παραταξιακών, κομματικών και πολιτικών αντιπαραθέσεων και συγκρούσεων αφενός, αλλά και προσωπικών ή οικογενειακών στιγμών, συναναστροφών και φιλίας, σπουδών, βιοπάλης, και τόσων άλλων ανθρώπινων στιγμών.
Και σ’ αυτό βοηθάει η εξομολογητική ειλικρίνειά του. Ο συγγραφέας δεν μας κρύβει τίποτα: ούτε τη φτώχεια και την απαξίωση που έζησε στα πέτρινα χρόνια η οικογένειά του, η οποία δεν είχε περγαμηνές στο libro d’ oro του νησιού του, ούτε τις περιπέτειές του ως έφηβος σεισμόπληκτος του 1953 μακρυά από την οικογένειά του, ούτε το ότι για να σπουδάσει δούλεψε ως γυρολόγος πραματευτής, ούτε τους φίλους που τον βοήθησαν ν’ αποκατασταθεί επαγγελματικά ούτε φυσικά τους λόγους της επιλογής του να ενταχθεί στο συνδικαλιστικό κίνημα της εποχής, ούτε τέλος και την κομματική του ταυτότητα. Μάλιστα για τα δύο τελευταία αισθάνεται υπερήφανος και πιστεύει ότι οι επιλογές του αυτές ολοκλήρωσαν την προσωπικότητά του, τον έμαθαν να αναλαμβάνει ευθύνες, να είναι οργανωτικός και να διεκδικεί με πάθος όσα πιστεύει ότι συντελούν στην πρόοδο.
Βέβαια εξιστορώντας όλα αυτά και κυρίως όσα εκτενέστερα διαπραγματεύεται για τα χρόνια της δημαρχίας του και την πολιτική του εν γένει δράση μετά το 1981, δεν αφορούν αποκλειστικά και μόνον το πρόσωπό του, τις δραστηριότητες και τα πεπραγμένα του. Συνδέονται αμφίδρομα, τόσο με τα παρασκήνια και τα εκλογομαγειρέματα όσο και με τις γενικότερες πολιτικές εξελίξεις, με πρόσωπα και πράγματα της εποχής, και με προσωπικές του εκτιμήσεις και συμπεράσματα και με τα οποία βέβαια ο αναγνώστης μπορεί να συμφωνεί ή να διαφωνεί, αφού ο συγγραφέας βλέπει αρκετά θέματα από κομματική οπτική γωνία.
Γιατί παρόλο που η νοσταλγική διάθεση του Μ. Θεοτοκάτου στον τρόπο της γραφής του δείχνει μια λογικά απορρέουσα και επιβεβλημένη αποστασιοποίηση που συνεπάγεται η ωριμότητά του, η εποχή δεν φαντάζει μακρινή αλλά τουναντίον πολύ κοντινή σε κείνους που την διάβηκαν και τη διαβαίνουν και προκαλεί αναπόφευκτα είτε τη θετική είτε την αρνητική κριτική για τις εκτιμήσεις και τις απόψεις του. Και είναι φυσικό αυτό σε μια δημοκρατούμενη και ελεύθερη κοινωνία.
Εκείνο όμως που δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς είναι ότι σε μια πορεία όπως αυτή του Μ. Θεοτοκάτου, η προσωπικότητα τού πρωταγωνιστή πέρα από τα λάθη και τις παραλείψεις του, πέρα από τις -θεμιτές- ιδεολογικές του διαφορές με τον αναγνώστη, παίζει σημαντικότατο ρόλο στην αξιοποίηση γνωριμιών, συγκυριών και πολιτικών καταστάσεων προκειμένου να επιτευχθούν στόχοι που εξυπηρετούν την κοινωνία και την προκοπή ενός τόπου. Και νομίζω απ’ όσα διαβάζω, ότι ο συγγραφέας ως ενεργός πολίτης και πολυμήχανος Κεφαλονίτης έχει να επιδείξει αξιόλογο έργο και έχει κερδίσει την αγάπη των συμπατριωτών του. Άλλωστε και το πλήθος των φωτογραφιών που εμπλουτίζει το βιβλίο, οπτικοποιεί και όσα ισχυρίζεται ο συγγραφέας και τη γνώμη που θα σχηματίσει ο αναγνώστης γι’ αυτόν.
Και πράγματι ο αναγνώστης του βιβλίου δεν έχει λόγο να αρνηθεί την όποια προσφορά του Μ.Θ. στον τόπο του, τον αυθορμητισμό του χαρακτήρα του και την αγαθότητα στις προθέσεις του. Γιατί χάρη στη λιτή, πηγαία και εγκάρδια αφήγησή του, έρχεται σε επαφή με έναν ευχάριστο Κεφαλονίτη-Ληξουριώτη που ζεί και γράφει χαμογελαστός, που συναναστρέφεται τους προβεβλημένους πολιτικούς της εποχής, που είναι ταυτόχρονα κοσμοπολίτης και πατριδολάτρης, που σέβεται τον κόσμο, την κοινωνία, τον συνάνθρωπο, τη φύση, το περιβάλλον, τη θάλασσα, (είναι και μεγάλος ψαράς γαρ!) τις παραδόσεις του τόπου του και περισσότερο τον εαυτό του.
Και τέλος διαβάζοντας το βιβλίο κανείς θα αποκομίσει και μια γνώση της Κεφαλονίτικης νοοτροπίας, βρίσκοντας στις σελίδες του τη βιοσοφία και τις γενικότερες απόψεις του συγγραφέα για τη ζωή και τα ιδανικά με τα οποία πρέπει να ζει ο άνθρωπος, για τις συμπεριφορές φίλων και αντιπάλων, για αρκετά λαογραφικά θέματα του νησιού ακόμα και για τα …πρωταπριλιάτικα χωρατά στο Ληξούρι που έφτασαν σε …πολιτικές αντιδράσεις, τότε που οι μεν ζητούσαν συμμετοχή στις επενδύσεις του Άραβα Εμίρη που υιοθέτησε το Ληξούρι, και οι δε μιλούσαν για το …ξεπούλημα του τόπου!!!
#pgnews
#ΙΟΝΙΑΝΗΣΙΑ
