Αφιέρωμα στον Παναγιώτη Κανελλόπουλο θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου στις 8:00 το βράδυ στο Πολύεδρο, στον κήπο, με αφορμή τα 120 χρόνια από τη γέννησή του.
Θα μιλήσουν : Βασίλης Μπεκίρης, πρώην υπουργός Χρήστος Μούλιας, δικηγόρος-συγγραφέας
Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος (1902-1986) γεννήθηκε στην Πάτρα, γιος του φαρμακοποιού Κανέλλου Κανελλόπουλου και της Αμαλίας Γούναρη. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (1919-1920), τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης (1920-1923, οπότε αναγορεύτηκε διδάκτωρ του Δικαίου) και τη φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου του Μονάχου (1923). Διετέλεσε γενικός γραμματέας του Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας στην οικουμενική κυβέρνηση του Αλεξάνδρου Ζαΐμη (1926). Το 1929 πήρε μέρος (από κοινού με τους Κωνσταντίνο Τσάτσο και Μ. Τσαμαδό) στην ίδρυση και σύνταξη του περιοδικού Αρχείον Φιλοσοφίας και Θεωρίας Επιστημών. Το 1933 έγινε καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1935 παντρεύτηκε τη Θεανώ Πουλικάκου. Τον ίδιο χρόνο δημοσίευσε σειρά άρθρων υπέρ της αβασίλευτης δημοκρατίας στην εφημερίδα Ακρόπολις. Απομακρύνθηκε από το πανεπιστήμιο μετά την άρνησή του να ορκιστεί πίστη στο βασιλιά και ίδρυσε το Εθνικόν Ενωτικόν Κόμμα, με το οποίο προσπάθησε, για την επούλωση των τραυμάτων, πήρε μέρος στις εκλογές του 1926 χωρίς επιτυχία. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Μεταξά συνελήφθη και εξορίστηκε στην Κύθνο, τη Θάσο και την Κάρυστο ως το 1940. Στον ελληνοϊταλικό πόλεμο κατατάχθηκε εθελοντικά και υπηρέτησε στην πρώτη γραμμή (Πόγραδετς – Κορυτσά). Στη γερμανική κατοχή διώχτηκε για την αντιστασιακή του δράση και κατέφυγε στη Ερυθραία της Μικράς Ασίας. Διετέλεσε αντιπρόεδρος και υπουργός εθνικής άμυνας της εξόριστης κυβέρνησης Τσουδερού. Υπήρξε υπουργός στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου. Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου ανέλαβε γενναίες πρωτοβουλίες για την αποσόβηση των σφαγών. Ως το 1967 συνέχισε την πολιτική του δραστηριότητα καταλαμβάνοντας υπουργικά και βουλευτικά αξιώματα σε πολλές κυβερνήσεις, ενώ διετέλεσε και πρωθυπουργός της χώρας από την 1η ως τις 22 Νοεμβρίου του 1945. Αρχηγός της Ελληνικής αντιπροσωπείας στη γενική συνέλευση του ΟΗΕ την περίοδο Σεπτεμβρίου-Δεκεμβρίου 1950 και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών από το 1959. Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος υπέγραψε ως εκπρόσωπος της ελληνικής κυβέρνησης τη συμφωνία ένταξης της χώρας στην ΕΟΚ τον Ιούλιο του 1961. Υπήρξε αρχηγός του κόμματος της ΕΡΕ και λίγο πριν την επιβολή της δικτατορίας του Παπαδόπουλου σχημάτισε κυβέρνηση με στόχο τη διεξαγωγή βουλευτικών εκλογών. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας εναντιώθηκε στο καθεστώς των συνταγματαρχών. Στην πολιτική επέστρεψε ως ανεξάρτητος βουλευτής του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας το 1977 και το 1981. Το πολύτομο ιστορικό έργο «Ιστορία του Ευρωπαϊκού πνεύματος», έχει την υπογραφή του. Τιμήθηκε με το Αριστείο Γραμμάτων της Ακαδημίας Αθηνών το 1952 για το «Γεννήθηκα στο 1402». Έργα του μεταφράστηκαν στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά και ιταλικά. Πέθανε στο σπίτι του στην Αθήνα από καρδιακή ανακοπή. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε το 1918 με δημοσίευση ποιήματός του στο Νουμά. Το 1920 εξέδωσε την ποιητική συλλογή «Ρυθμοί στα κύματα». Ως το 1955 εξέδωσε τρείς ακόμα συλλογές. Εκτός από την ποίηση ασχολήθηκε και με την πεζογραφία – εξέδωσε στο Μόναχο το μυθιστόρημα «Η λυτρωμένη από το σόι που χάθηκε» και τη θεατρική γραφή, με το ιστορικό δράμα «Όλιβερ Κρόμβελ».
