Της Ασπασίας Ρηγοπούλου*
Μέσα σε αυτό το μαύρο τοπίο με τα συγκλονιστικά γεγονότα που αποκαλύπτονται καθημερινά είχαμε την ευκαιρία να ζήσουμε ένα ιδιαίτερα θετικό και ελπιδοφόρο γεγονός. Κι αυτό αφορά την έναρξη λειτουργίας των Στεγών Αυτόνομης Διαβίωσης για τα άτομα με βαριές αναπηρίες που μέχρι τώρα φιλοξενούνταν στο ίδρυμα των Λεχαινών.
Επιτέλους η χώρα μας έκανε το βήμα που όφειλε για όλα αυτά τα άτομα. Δηλαδή το αυτονόητο. Τους εξασφάλισε αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης σε σύγχρονα διαμερίσματα κατάλληλα διαμορφωμένα για τις ανάγκες τους με την επιτήρηση ειδικά εκπαιδευμένου προσωπικού. Όλοι έχουμε στο μυαλό μας τις αποτρόπαιες εικόνες με τα δεμένα παιδιά ή τα κλεισμένα πίσω από τα κάγκελα κάποιου ιδρύματος.
Μία κοινωνία που θέλει να λέγεται σύγχρονη οφείλει να φροντίζει το ευαίσθητο αυτό κομμάτι του πληθυσμού της και όχι να το θάβει πίσω από γκρίζους τοίχους και σφραγισμένα παράθυρα.
Η αρχή έγινε από την περιοχή μας μετά από μέριμνα της υφυπουργού, Δόμνας Μιχαηλίδου, και του προέδρου του Κέντρου Κοινωνικής Πρόνοιας Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας, Νίκο Σταθακόπουλο. Αναμένουμε να επεκταθεί το πρόγραμμα σταδιακά σε όλα τα ιδρύματα.
Τα παιδιά και οι ενήλικες με βαριές αναπηρίες έχουν δικαιώματα αντίστοιχα με αυτά που απολαμβάνει ο καθένας από εμάς. Επομένως δεν τους κάνουμε χάρη αν από κοινού εργαστούμε και τους τα διασφαλίσουμε. Είναι υποχρέωση της κεντρικής διοίκησης και των τοπικών φορέων.
Το ίδιο οφείλουμε, ως κοινωνία και για τα παιδιά που φοιτούν στο Εργαστήριο Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης Αχαΐας. Είναι ανεπίτρεπτο να τρέχουν οι γονείς και να παρακαλάνε να εξασφαλιστούν οι δέουσες συνθήκες για την εκπαίδευση των παιδιών τους. Και το χειρότερο είναι ότι βρίσκονται και υπόλογοι επειδή τόλμησαν να διαμαρτυρηθούν και να διεκδικήσουν.
Το κοινωνικό κράτος αρχίζει να δείχνει το πρόσωπό του. Αυτό που απολαμβάνουν σήμερα τα οκτώ άτομα με βαριές αναπηρίες στις Στέγες Αυτόνομης Διαβίωσης θα πρέπει να δοθεί η ευκαιρία να το απολαύσουν όλα τα άτομα που το δικαιούνται. Η πολιτική που θέτει στο επίκεντρό της τον άνθρωπο μόνο χαμένη δεν πάει. Πολύ περισσότερο δε η πολιτική που ανοίγει ομπρέλα προστασίας για τα ευαίσθητα κομμάτια της κοινωνίας. Και σε αυτά αφορούν τον παιδικό πληθυσμό, τα άτομα με αναπηρίες και τους ηλικιωμένους.
Τι θέλουν από εμάς; Αγάπη, φροντίδα και προστασία. Αν το καταφέρουμε αυτό τότε θα μπορούμε να μιλάμε για μία κοινωνία ανθρώπινη και προοδευτική.
* Η Ασπασία Ρηγοπούλου είναι γιατρός στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Πάτρας και δρ. της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
