Γράφει ο Θεόδωρος Καμπέρος*
Κοιτάζοντας πίσω στον χρόνο που πέρασε τρεις νομίζω ήταν οι αφορμές που κύρια με επηρέασαν στον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τον κόσμο γύρω μου. Είναι αυτό πού λένε…. εκεί που νομίζεις ότι τα έχεις δει όλα…. θεωρώντας ότι βαδίζοντας στην έκτη δεκαετία έχεις δει πολλά, να συνειδητοποιείς ότι είναι πολλά αυτά που δεν περίμενες, δεν φανταζόσουν, δεν ήξερες ότι θα εξελιχθούν έτσι.
Το πρώτο είναι η συνέχιση της ζωής μας, μετά την πανδημία. Καταρχάς όλοι πριν θεωρούσαμε ότι την εποχή της επιστήμης, έχουμε τελειώσει με τέτοια φαινόμενα στην έκταση αυτή. Τι και αν όλοι έχουμε σοβαρές επιφυλάξεις και ανησυχίες για την χρήση και εκμετάλλευση των πόρων που μας προσφέρει η γη, για την εντατικοποίηση της παραγωγής, για την εκτροφή των ζώων σε φρικιαστικές συνθήκες, τα αφήναμε όλα πίσω μας εστιάζοντας στα τετριμμένα της καθημερινότητας.
Και να που μια μετάλλαξη των ζωονόσων ήταν αρκετή για να προκαλέσει εκατομμύρια θανάτους αλλά κύρια αναθεωρώντας όλα τα πρωτόκολλα κοινωνικής συνύπαρξης των ανθρώπινων ομάδων από άκρη σε άκρη. Αφού λοιπόν η κορύφωση της Πανδημίας ήταν το 2021 ο χρόνος που πέρασε ήταν ο χρόνος του απολογισμού. Η διαδικασία δηλαδή ανασύνταξης των δυνάμεων και αξιολόγησης των πεπραγμένων.
Και εδώ θα εστιάσω στις αντιδράσεις του κοινωνικού συνόλου και όχι στα πεπραγμένα των θεσμών υγείας του κράτους. Πιστεύω ότι μετρηθήκαμε και φανήκαμε κατώτεροι των περιστάσεων. Η καχυποψία, η φοβικότητα και η συνομωσιολογία κυριάρχησαν, στρεβλώνοντας τις συμπεριφορές και δυσκολεύοντας το έργο των αρχών. Θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω σαν μια γενικευμένη τάση αυτοκαταστροφής και μωρίας λόγω μεγάλης μερίδας του κόσμου να αντιληφθεί τι συμβαίνει, να διακρίνει, να αξιολογήσει και να αποδεχθεί την μοναδική λύση που είχε διαθέσιμη. Όλο αυτό πλέον δεν μπορεί παρά να πρέπει να μας απασχολεί ακόμα….
Το δεύτερο καθοριστικό συμβάν για την πορεία της Ευρώπης και του κόσμου όλου, ήταν ο πόλεμος. Εκεί που νομίζαμε ότι τουλάχιστον σαν δύση έχουμε ξεπεράσει αυτόν το τρόπο αντιπαράθεσης, δυστυχώς είχαμε ένα τεράστιο πισωγύρισμα. Ξανά πολεμικές συγκρούσεις ξανά η απειλή για πυρηνικό όλεθρο και για γενίκευση της σύρραξης σε παγκόσμιο επίπεδο. Και όπως προείπα αυτό που εξετάζουμε εδώ είναι πώς εμείς σαν πολίτες σταθήκαμε απέναντι σε όλο αυτό.
Δυστυχώς εξ αρχής φροντίσαμε να διαφοροποιηθούμε έντονα μεταξύ μας. Αυτή η απόλυτη αδυναμία κατανόησης του ενός από τον άλλο. Αν κάποιος διαφοροποιούταν στην προσέγγιση του γεγονότος, στις αιτίες, στις αφορμές, στον καταλογισμό ευθυνών κινδύνευε να θεωρηθεί ότι συντάσσεται με τον επιτιθέμενο και αμέσως ανακηρύσσονταν σε εσωτερικό εχθρό. Ξανά λοιπόν έλλειμμα κουλτούρας διαλόγου, με συνέπεια αντιπαλότητα, σύγκρουση, πόλωση, αδιέξοδο συνεννόησης, ακριβώς ότι δεν χρειάζεσαι σε τέτοιες συνθήκες, όπως πολύ καλά διδαχθήκαμε από το παρελθόν μας.
Και φτάνουμε σε ένα άλλο γεγονός που απασχόλησε έντονα την επικαιρότητα, αυτό των παρακολουθήσεων. Προφανώς και όλοι γνωρίζαμε ότι συμβαίνουν, αλλά ποτέ σε τέτοια έκταση, με αυτούς τους τρόπους και κυρίως από εξωθεσμικούς παράγοντες. Πρόσφατα δε, ενημερωθήκαμε ότι μπορεί να συμβαίνουν και από ανεξέλεγκτα τμήματα θεσμικών φορέων. Σοκαριστική ήταν και η επιλογή των παρακολουθούμενων, καθώς και οι συνέπειες στην πολιτική ζωή.
Όμως αυτό που ομολογουμένως ξάφνιασε περισσότερο ήταν η περιορισμένη διαμαρτυρία του κόσμου παρά την ενορχηστρωμένη προσπάθεια για συγκάλυψη από την κυβέρνηση. Επί της ουσίας δεν είδαμε καμία πρόθεση ανάληψης ευθυνών, παρά μόνο πρωτοβουλίες για θεσμικές αγκυλώσεις που περιπλέκουν και δυσκολεύουν την διερεύνηση. Παρόλα αυτά όμως πρέπει να παραδεχθούμε ότι και η εκδηλωμένη αγανάκτηση ήταν σαφέστατα περιορισμένη, σε σχέση με την έκταση και την βαρύτητα της υπόθεσης.
Και καταλήγουμε σαν απότοκο της υπόθεσης αυτής, να παρουσιάζονται φαινόμενα διάστασης των απόψεων σε μεγάλα τμήματα δημόσιων λειτουργών που υπηρετούν τον ίδιο θεσμό, αυτόν της δικαιοσύνης. Από την μια είχαμε τους συνταγματολόγους και από την άλλη τις ενώσεις των εισαγγελέων να διαφωνούν δημόσια. Η επιρροή όμως της διαφωνίας αυτής και ο συνολικός χειρισμός της υπόθεσης σε συνδυασμό με την έκβαση μιας σειράς άλλων υποθέσεων ευρύτερου κοινωνικού ενδιαφέροντος, καταλήγουν να κλονίζουν σοβαρά την εμπιστοσύνη του κόσμου για τον τρόπο που απονέμεται η δικαιοσύνη. Αυτό όμως είναι καταλυτικό οδηγώντας στην διάβρωση της κοινωνικής συνοχής.
Και εν μέσω όλων αυτών το μεγάλο μέρος του Τύπου να προβάλουν ότι ο κόσμος ενδιαφέρεται μόνο για την οικονομική του κατάσταση και όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα. Όμως φυσικά και δεν είναι δευτερεύοντα. Ποτέ η ποιότητα της Δημοκρατίας δεν μπορεί να μην απασχολεί τούς πολίτες, γιατί σύντομα θα το βρουν μπροστά τους.
Συμπερασματικά καχυποψία συνομωσιολογία και αμφισβήτηση της επιστήμης, ενώπιον της αντιμετώπισης του ιού, πόλωση και αντιπαλότητα με στοιχεία διχασμού για έναν Πόλεμο που απειλεί όλους και αδιαφορία αντίδρασης ή και έστω υποτίμησης μιας πρακτικής παρακολουθήσεων, που συνδέεται με την εξασφάλιση του απορρήτου της επικοινωνίας, δηλαδή με τον περιορισμό των ατομικών μας ελευθεριών, συνθέτουν έναν ενιαίο καμβά. Ορίζουν την αδυναμία μας να ανταποκριθούμε και να αντιδράσουμε ορθά, να πάρουμε σωστές αποφάσεις να κινητοποιηθούμε ως κοινωνικό σύνολο για περισσότερο ή λιγότερο κρίσιμες καταστάσεις.
Πάντα ένας απολογισμός είναι πολύτιμος, ακριβώς γιατί σου δίνει την ευκαιρία για αξιολόγηση, ανατροφοδότηση και κριτική θεώρηση, βλέποντας με κάποια απόσταση και όχι εν θερμώ τα γεγονότα. Προϋποθέτει όμως πρώτα να συμφωνήσουμε. Μετά μπορεί να ακολουθήσει ο δημόσιος διάλογος, στα πλαίσια πρωτοβουλιών, όπως αυτή εδώ που είναι πολύτιμες σε αυτές τις συνθήκες.
*Ο Θεόδωρος Καμπέρος έχει σπουδάσει διοίκηση επιχειρήσεων στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης Εχει κάνει σπουδές Περιφερειακής Ανάπτυξης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Είναι προϊστάμενος Περιφερειακής Ένωσης Δήμων ΠΔΕ.
#pgnews
#ΔΥΤΙΚΗΕΛΛΑΔΑ
