Γράφει ο Σπύρος Καμπιώτης
Και να ‘µαστε, χωρίς µάσκες, µπροστά από την χρονιά της κάλπης, αφήνοντας πίσω µας πανδηµίες, πολέµους, ενεργειακή κρίση και ανασφάλειες. Στα χρόνια της ψηφιακής επανάστασης, η κυκλική οικονοµία στην ελληνική περιφέρεια, περιδινείται κολλημένη σε ένα “κάποιο” τουριστικό µοντέλο, με σημαντική δόση επιστημονικής κατάρτισης! Οι οικογένειες του μεσοπολέμου, της αγραμματοσύνης, της πείνας, της μεταπολίτευσης, της προσκόλλησης σε ένα κρατικό μοντέλο που εξασφαλίζει διορισμένες ζωές, της ταλαιπωρημένης γιαγιάς και του χαμηλοσυνταξιούχου παππού, έχουν μόνο έναν σκοπό: Να δουν τα τέκνα τους πτυχιούχους, επιστήμονες, να μην λερωθούν και να έχουν ανέσεις… Είναι περισσότερες οι photos της ορκωμοσίας στα social, παρά τα στιγμιότυπα της πρώτης μέρας στην δουλειά! Μια φτωχή ευρωπαϊκή χώρα η Ελλάδα, μια μεσογειακή βαλκανική περιοχή με αιματοβαμμένη ιστορία, τοπικιστική κουλτούρα, πλούσιες παραδόσεις και προκατασκευασμένα ήθη. Μια χώρα, που το μόνο που παράγει εντατικά και οργανωμένα στο σήμερα, είναι πτυχιούχους. Ολόκληρες πόλεις, δομές και κοινωνίες οφείλουν την οικονομία τους (τον καθημερινό τους τζίρο), σε φοιτητές και μεταπτυχιακά. Στο δρόμο της επιστημονικής κατάρτισης και οι μεγαλύτερες γενιές, αφού η ευκαιρία των ανοικτών πανεπιστημιακών σπουδών αφορά κάθε ηλικία.
Η γνώση σημαίνει brain drain;
H εμμονή “το πτυχίο είναι πτυχίο” άρα, η ανεργία είναι επικρατέστερη από την άμεση ζήτηση και απορρόφηση της αγοράς. Και ποια είναι η Ελλάδα που μπορεί να απορροφά εκατοντάδες χιλιάδες πτυχιούχους ετησίως; Brain drain: Η “βαριά σκιά” των Eλλήνων που στα χρόνια της ειρήνης ξενιτεύονται ψάχνοντας να εισπράξουν όσα διδάχτηκαν στα ελληνικά πανεπιστήμια. Η χώρα ξοδεύεται αδρά, για να καταρτίσει μυαλά που θα εκμεταλλευτούν τα προηγμένα κράτη. Το σκηνικό δεν αντέχει να το αλλάξει η πολιτική κατεύθυνση. Δεν έχει η Ελλάδα την κουλτούρα της Νότιας Κορέας. Όσες προσελκύσεις πολυεθνικών ψηφιακής τεχνολογίας και να γίνουν, τα πτυχία θα περισσεύουν… Η εύκολη απάντηση του γονέα που δεν θέλει να φύγει το “άνεργο” παιδί του, είναι η στροφή στον εφησυχασμό, τον διορισμό και τον τουρισμό. Τα άλλα, λερώνουν χέρια και… όσα δεν λερώνουν… έχουν περιορισμό θέσεων!
Λίγο κρασί… λίγο θάλασσα
Θάλασσες, βουνά, θρησκευτικοί προορισμοί, μνημεία και δραστηριότητες, μπαίνουν στην πρώτη γραμμή αναψυχής και επισκέψιμης προτεραιότητας χωρίς δεύτερη ή και τρίτη σκέψη. Μια τυφλή καθοδήγηση στον τριτογενή τομέα και μάλιστα στις τουριστικές υπηρεσίες. Κάθε πόλη και κάθε χωριό, κάθε πλατεία και κάθε ξέφωτο, κάθε διαδρομή και κάθε παραλία, κάθε σπίτι και κάθε αυλή, καταλήγει στην απόφαση, ότι η εικόνα και η εμπειρία είναι κατάλληλη για την οικονομική ανάπτυξη και την επιβίωση μας… Κινούμαστε στον αστερισμό του airbnb με ολίγο booking! Στο google ads και στο insta market! Μια λογική που έκανε τα πρώτα της βήµατα συμπαρασύροντας κόσμο στο διάβα της εύκολης λύσης και της συμπλήρωσης του εισοδήματος. Ενίοτε στον στόχο προς την εξασφάλιση.
Απειλές και φόβοι
Ένα γρανάζι που δηµιουργήθηκε από λίγους και σήµερα γυρίζει από λίγους, που “µε γεµάτες τσέπες”, παρηγορούν τους “λιτά ευχαριστηµένους” και τους “πολλά χρεωµένους”… Οι απειλές υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν στη συνειδητοποίηση ενός πραγματικού ή πλασματικού κινδύνου… Η προετοιμασία είναι η λέξη κλειδί. Οι απλουστευμένες διαπιστώσεις και η γκρίνια δεν έχουν κόστος. Γιατί σε αυτό τον τόπο, η μεγαλύτερη απειλή ήταν και θα είναι, η γκρίνια και η συμπτωματική αδιαθεσία κοινών λύσεων, διαλόγου, κοινωνικού σεβασμού και συλλογικών αποφάσεων. Γιατί εδώ, όλα ανήκουν στο παρελθόν και τίποτα στο µέλλον…
Οι ανατροπές που προκαλούν δράση
Ο μόνιμος εχθρός του «επιχειρείν» είναι η αβεβαιότητα. Οι ανατροπές έχουν δύο όψεις. Αν επιχειρήσουμε να προσεγγίσουμε την καλή ανατροπή, αυτή δεν έχει πολλούς διαδρόμους προσγείωσης. Κάθε ανατροπή, δημιουργεί νέες συνθήκες, ευκαιρίες και αλλαγές. Η μόχλευση στα πράγματα “για να συμβούν”, είναι το κλειδί του μέλλοντος της ίδιας της ανθρωπότητας. Υπάρχουν εκείνοι “που προκαλούν τα πράγματα να συμβούν” και εκείνοι “που απλά τα παρακολουθούν και αναρωτιούνται (κιόλας) γιατί συνέβησαν”…! Το ερώτημα είναι, αν όλοι οι άνθρωποι διατηρούν το σθένος να προκαλέσουν τα πράγματα, να ανατρέψουν – να ανατρέψουμε… να αλλάξουν – να αλλάξουμε. Η απάντηση είναι ΟΧΙ. Δεν έχουμε όλοι την ίδια οπτική γωνία. Ούτε καν την παρατηρητική ορατότητα. Είναι μετρημένοι αυτοί που τραβάνε μπροστά. Στην Ελλάδα και ειδικά στην ελληνική επαρχία, τα ποσοστά συρρικνώνονται και οι διαθέσεις χάνονται στην πορεία…Η ανατροπή είναι πράξη που χρειάζεται αρχική ταχύτητα, σθένος, διάθεση, αγώνα και υπομονή.
Προσαρμογή και ταίριασμα
Στροφή, στον πρωτογενή τομέα αφού η περιοχή μας, έχει τεράστιες δυνατότητες να παράξει. Στροφή, στην οργάνωση και μόχλευση στα κόστη παραγωγής ώστε να παράξουμε ανταγωνιστικά γιατί δεν υπάρχει άλλη λύση. Στροφή, στην ποιότητα και στην εξειδίκευση παραγωγής. Διευκολύνσεις, στην προσβασιμότητα της αγοράς εσωτερικά και εξωτερικά… Διασύνδεση, γνώσης με την πραγματική οικονομία. Κάθε σπίτι, έχει τον δικό του προϋπολογισμό, κάθε άνθρωπος τα δικά του έξοδα, κάθε κόπος τα δικά του έσοδα. Το μόλις 200 ετών ελληνικό κράτος, παλεύει να προσαρμοστεί και μαζί του γενιές και γενιές. Ο χρόνος κυλάει διαφορετικά στην μια γενιά και διαφορετικά στις πολλές γενιές και γενιές… Από την μία, η καθημερινή προσωπική ζωή του καθενός και από την άλλη, σε βάθος χρόνου, η ιστορία ενός λαού… Η ακαθόριστη κίνηση της ύπαρξης και των γεγονότων στο παρελθόν, το παρόν, και το μέλλον, θεωρούμενη ως σύνολο. Διαφορετικές χρονικές μετρήσεις, ειδικά για εκείνους όσοι νομίζουν ότι είναι “αήττητοι και αθάνατοι”… Η ελληνική προσαρμογή είναι μακρόχρονη, διότι μπορεί να υπάρχει διάθεση, αλλά, δεν υπάρχει κουλτούρα, δεν υπάρχει δρόμος, ούτε παράκαμψη. Τα “πολλά απλά”, ολοκληρώνονται σε λάθος κατευθύνσεις ή σε βάθος χρόνου που τελικά η κάθε γενιά “τα απολαμβάνει” σε ένα μικρό διάστημα της ύπαρξής της ή και καθόλου. Στην ελληνική πραγματικότητα… “υπάρχει πολύς χρόνος” ή “ας τα βρουν οι επόμενοι”…
Μετάβαση
Καμία ευχή δεν έχει σηµασία και καμία διαπίστωση δεν έχει μέλλον. Αξία έχουν µόνο οι αποφάσεις. Και οι αποφάσεις δεν παίρνονται από κοινωνίες που είναι δομημένες µόνο να παρακολουθούν και να µιµούνται… Οι αποφάσεις παίρνονται από εκείνους που προκαλούν τα πράγµατα να συµβούν…
Ποιός είναι ο Σπύρος Καμπιώτης
Γεννήθηκε το 1967 στη Ζάκυνθο και σήμερα είναι κάτοικος Πατρών. Ξεκίνησε την επαγγελματική πορεία του ως δημοσιογράφος το 1999 στην Ελεύθερη Ραδιοφωνία και αμέσως μετά το 1990 στην ΕΡA – ΕΡΤ από την οποία παραιτήθηκε αυτοβούλως το 1992 για να ασχοληθεί με τον ιδιωτικό τομέα. Σήμερα είναι επικεφαλής και ιδιοκτήτης του ομίλου “ionian media group” γύρω από τον οποίο δραστηριοποιούνται, το πολυβραβευμένο περιφερειακό κανάλι IONIAN TV, η istros production, η τυποεκδοτική εταιρία “Έντυπο”, η ημερήσια εφημερίδα “Ημέρα Ζακύνθου” και το portal imerazante.gr. Στον όμιλο, σήμερα εργάζονται 57 άτομα με πλήρη απασχόληση και περίπου 15 εξωτερικοί συνεργάτες. Είναι αντιπρόεδρος στην Ένωση Ενημερωτικών Περιφερειακών Τηλεοράσεων Ελλάδος (ΕΕΤΕΠ), ενεργό μέλος του Συνδέσμου Ημερήσιων Περιφερειακών Εφημερίδων (ΣΗΠΕ), μέλος του europarlTV, δραστήριο και ενεργό μέλος σε πολιτιστικούς, αθλητικούς και περιβαλλοντικούς φορείς. Είναι πατέρας δύο κοριτσιών
