Γράφει ο Θανάσης Κατής
Από το τέλος της πρώτης δεκαετίας του 2000 η χώρα βιώνει μια σειρά πρωτόγνωρων, για τις γενιές που τις βιώνουν, αλλαγές και μεταπτώσεις.
Η πρώτη απειλή, στην αρχή της δεύτερης δεκαετίας του 2000, ήταν η απειλή της χρεωκοπίας και οικονομικής κατάρρευσης της χώρας με ευθύνη του πολιτικού της προσωπικού που, σε εκείνη την περίοδο, φάνηκε κατώτερο των περιστάσεων και αντί της συνδιαμόρφωσης κοινού πλάνου αντιμετώπισης και εξόδου από την κρίση κατάφερε, με τις ανεδαφικές του διεκδικήσεις για την κατάληψη της εξουσίας, να οδηγήσει τη χώρα σε μακροχρόνια κρίση σε αντίθεση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες που αντιμετώπισαν παρόμοια κρίση.
Και ενώ η κρίση μας έδινε τη δυνατότητα για μεγάλες ανατροπές και προσαρμογές, κυρίως στο επίπεδο διοίκησης και διαχείρισης της χώρας, ώστε να βρεθούμε με θεσμούς και οργάνωση που πάσχουμε από την ίδρυση της χώρας, αναλωθήκαμε στο ποιος θα ήταν καλύτερος διαχειριστής των μνημονίων.
Η συστράτευση των πολιτικών δυνάμεων της περιόδου σε κοινά αποδεκτές λύσεις, που είναι έτσι κι αλλιώς οφθαλμοφανείς και περιγράφονται πολλές δεκαετίες, θα επέτρεπε στη χώρα είχε βγει από την περιπέτεια των μνημονίων πολύ νωρίτερα και με εξουδετερωμένες σχεδόν το σύνολο των παθογενειών της, κάνοντας προσαρμογές και αλλαγές που ήταν και είναι αναγκαίες. Τα αποτελέσματα όμως είναι γνωστά και οι συγκρίσεις με τις άλλες μνημονικές χώρες απογοητευτικές.
Η επόμενη κρίση, η υγειονομική, δημιούργησε ανατροπές αλλά και βίαιες προσαρμογές, επίσης πρωτόγνωρες, με κλεισίματα επιχειρήσεων, απομόνωση των πολιτών και συνολική αλλαγή του τρόπου ζωής των κατοίκων της και του πλανήτη γενικότερα. Η κρίση σοβεί ακόμη αλλά οι κυβερνήσεις έχουν χαλαρώσει τα μέτρα και πλέον την αντιμετωπίζουν σχεδόν ως μία συνήθη επιδημία παρά τον μεγάλο αριθμό νεκρών και τις άσχημες ειδήσεις από την Κίνα σχετικά με την ασθένεια.
Η τρίτη δοκιμασία ήταν ο πόλεμος στην Ουκρανία και η συνακόλουθη κρίση στον τομέα των καυσίμων. Οι πόλεμοι στην Ουκρανία και στην πρώην Γιουγκοσλαβία παλιότερα, έχουν καταρρίψει το μύθο ότι η Ευρώπη πλέον έχει κατακτήσει μια μακροχρόνια ειρήνη, που ήταν και η γενεσιουργός αιτία της δημιουργίας της ΕΕ. Έτσι σήμερα βλέπουμε οι χώρες-μέλη να έχουν στρέψει το βλέμμα τους στους επανεξοπλισμούς με ότι μπορεί να σημάνει για την μακροχρόνια ειρηνική συνύπαρξη των λαών.
Και βεβαίως ως χώρα έχουμε τη συνεχή απειλή της τουρκικής επεκτατικής πολιτικής και πολεμικής ρητορικής. Το σύνολο των παραπάνω κρίσεων είχε σαν συνέπεια την ύφεση των οικονομιών, την ανεργία και τη μείωση των εισοδημάτων σε όλες τις χώρες με τις αδύνατες οικονομικά να έχουν τα μεγαλύτερα προβλήματα.
Έτσι η τελευταία 12ετία, στη χώρα και διεθνώς, έφερε απειλές και ανατροπές αλλά και προσαρμογές που ήταν αδύνατο να τις φανταστεί και προβλέψει κάποιος και να προετοιμαστεί.
Και το ερώτημα είναι: Μέσα σε αυτό το περιβάλλον εμείς πως αντιδράσαμε; Κάναμε τις αναγκαίες προσαρμογές ώστε η χώρα μετά από κάθε απειλή να έχει διαμορφώσει το πλαίσιο που θα της επέτρεπε να εξέλθει από αυτή, με τις λιγότερες απώλειες αλλά και με ισχυρούς μηχανισμούς αντίστασης και μείωσης των επιδράσεων των απειλών; Οι επιχειρήσεις μας έχουν διαμορφώσει πλέον μηχανισμούς επιβίωσης στις κρίσεις;
Για τη χώρα και τις προσαρμογές της, εκ του αποτελέσματος, δεν θα πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι και αισιόδοξοι αλλά μάλλον εξοργισμένοι για τις χαμένες ευκαιρίες. Στο επίπεδο όμως των επιχειρήσεων αλλά και της επιχειρηματικότητας φαίνεται ότι, για ένα σημαντικά μεγάλο αριθμό τους, οι αλλεπάλληλες κρίσεις τις έχουν εκπαιδεύσει στη διαχείριση κινδύνου και πλέον έχουν εκσυγχρονιστεί και γίνει περισσότερο εξωστρεφείς και καινοτόμες αυξάνοντας και την απασχόληση. Είναι οι επιχειρήσεις που έχουν πειστεί ότι οι κρίσεις αντιμετωπίζονται και ως ευκαιρίες προσαρμογής και μετάβασης στο νέο, το αξιοποιούν και προσαρμόζονται αναλόγως. Τα αποτελέσματα των εξαγωγών αλλά και θέσεων εργασίας πιστοποιούν τα παραπάνω.
Βεβαίως οι επιχειρήσεις και οι πολιτεία κυρίως δεν αξιοποίησαν την μόνιμη κρίση και απειλή από την Τουρκία ώστε να δημιουργήσουν ή ενδυναμώσουν σειρά επιχειρήσεων στην πολεμική βιομηχανία ώστε να είμαστε παραγωγός στρατιωτικού εξοπλισμού και όχι μόνο πελάτης των ξένων επιχειρήσεων και σήμερα η άμυνα μας να εξαρτάται κατά 100% από τρίτες παραγωγές. Το παράδειγμα της Τουρκίας, που πλέον μας λοιδορεί στον τομέα αυτό, κανέναν δεν έκανε να κάνει την κρίση ευκαιρία, με εξαίρεση κάποιες ιδιωτικές επιχειρήσεις.
Οι αλλεπάλληλες κρίσεις έχουν αφυπνίσει και τους νέους πτυχιούχους που πλέον, εκτός από να μεταναστεύουν, έχουν πάρει το βλέμμα τους από τη εξασφάλιση μιας θέσης στο δημόσιο και αναζητούν τεχνολογικές ευκαιρίες δημιουργίας των δικών τους επιχειρήσεων βασισμένες σε τεχνολογικά επιτεύγματα της εποχής. Η άγνωστη έννοια, τις προηγούμενες δεκαετίες, των startups, είναι πλέον βασικός στόχος πολλών νέων επιστημόνων και με ορατές τις πρώτες μεγάλες επιτυχίες στη διεθνή αγορά που θα λειτουργήσουν ως επιταχυντές στο χώρο των νέων επιστημόνων. Ευθύνη μας είναι η συνεχής υποστήριξή τους μέχρι την υλοποίηση των επιχειρηματικών τους σχεδίων.
Οι αναγκαίες προσαρμογές και η μετάβαση στην μετά τις κρίσεις εποχή, είναι ακόμα μπροστά μας. Ας σκεφτούμε λοιπόν για μια φορά, “έξω από το κουτί”, για χάρη της χώρας και των παιδιών μας.
Ποιός είναι ο Θανάσης Κατής
Οι βασικές του σπουδές είναι στην Τεχνολογία Τροφίμων. Έχει μετεκπαιδευτεί στην Ελλάδα και το εξωτερικό σε θέματα οργάνωσης, διοίκησης και ανάπτυξης μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, ανάπτυξης καινοτομιών από επιχειρήσεις και ιδιώτες, συνεργασίες επιχειρήσεων και πανεπιστημίων, σχεδιασμού και ανάπτυξης νέων προϊόντων, περιφερειακής ανάπτυξης, χρηματοοικονομικών εργαλείων για επιχειρήσεις, αξιολόγησης επενδύσεων, νεανικής και γυναικείας επιχειρηματικότητας. Έχει εργαστεί στη βιομηχανία τροφίμων, στον ποιοτικό έλεγχο και την διεύθυνση παραγωγής, στον ΕΟΜΜΕΧ ως στέλεχος αρχικά και ως Περιφερειακός Διευθυντής στη συνέχεια και ως Σύμβουλος Επιχειρήσεων. Έχει εργαστεί ως εισηγητής σε εκπαιδευτικά σεμινάρια σε όλα του τα γνωστικά αντικείμενα και πρόσφατα έχει εκδώσει και το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Από τη λάμπα πετρελαίου στη λάμπα led”
#pgnews
#ΔΥΤΙΚΗΕΛΛΑΔΑ
