Της Γιώτας Παναγοπούλου-Σταυρούλια(*)
Η 8η Μάρτη, ημέρα μνήμης των αγώνων του κινήματος για τα δικαιώματα των γυναικών φέτος έρχεται λίγες μέρες μετά από ένα γεγονός, που συγκλόνισε τη χώρα μας. Η θλίψη, ο πόνος και η οργή είναι τα κυρίαρχα συναισθήματα την περίοδο που ακολουθούν την τραγωδία στα Τέμπη. Χάθηκαν άδικα δεκάδες άνθρωποι, ιδιαίτερα νέοι και νέες και το γιατί είναι ένα ερώτημα, που πρέπει να απαντηθεί. Μέσα σε ένα πένθιμο και οργισμένο κλίμα, η φετινή 8η Μάρτη έρχεται να μας υπενθυμίσει πως ο αγώνας για δικαιοσύνη στα δύο φύλα παραμένει διαρκής και αναγκαίος.
Είναι όμως τα πράγματα έτσι; Έχει καταφέρει ο προηγμένος δυτικός κόσμος να πετύχει πραγματική ισότητα; Δυστυχώς η απάντηση είναι αρνητική. Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια οι γυναίκες έχουμε βιώσει με μεγαλύτερη ένταση τις συνέπειες της οικονομικής, ακόμα και της υγειονομικής κρίσης. Στο ζήτημα της απασχόλησης η Ελλάδα διατηρεί τον τίτλο της χώρας με το δεύτερο υψηλότερο ποσοστό ανεργίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat για την ανεργία τον Ιανουάριο 2023. Παράλληλα, η χώρα μας βρίσκεται στη δεύτερη θέση με το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας των νέων και στην πρώτη θέση με το υψηλότερο ποσοστό μεταξύ των γυναικών. Πιο συγκεκριμένα αρνητική πρωτιά- αν και μοιράζεται την πρώτη θέση με την Ισπανία- καταγράφει η χώρα μας στην ανεργία των γυναικών, με 14,7% τον Νοέμβριο του 2022, έναντι 8,7% για τους άνδρες. Είναι πρόδηλο, ότι η εργασιακή αποκατάσταση αν είσαι άντρας είναι δύσκολη, αν είσαι γυναίκα είναι άθλος. Έρευνες διεθνών ινστιτούτων δείχνουν, ότι οι γυναίκες αμειβόμαστε λιγότερο για την ίδια θέση ενώ η προσωπική μας ανέλιξη έχει ταβάνι. Το ποσοστό γυναικών σε διευθυντικές θέσεις είναι απελπιστικά μικρό.
Την περίοδο της καραντίνας σε όλο τον κόσμο τα κρούσματα ενδοοικογενειακής βίας αυξήθηκαν ραγδαία ενώ όλες μαζί θρηνήσαμε και θρηνούμε, θύματα γυναικοκτονιών. Το κίνημα metoo που ήρθε και στην χώρα μας και έδειξε με τον πιο σαφή τρόπο, ότι η ενότητα και η αλληλεγγύη μας κάνουν πιο δυνατές.
Όσον αφορά την εκπροσώπηση μας στην πολιτική ζωή, μια ματιά στους αριθμούς της βουλής είναι ενδεικτική. Οι βουλεύτριες σήμερα είναι 62 (19.3% του σώματος) ενώ στην κυβέρνηση από τα 60 μέλη της μόνο τα 10 είναι γυναίκες, αριθμός που προέκυψε μετά από κατακραυγή προς τον πρωθυπουργό για την υποεκροποσώπηση των γυναικών (πριν ήταν 5). Ακόμα και στις ηγεσίες των κομμάτων, με εξαίρεση τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ που επικύρωσε καταστατικά το 50%, βρίσκουμε την ίδια πραγματικότητα.
Πώς όμως θα ανατρέψουμε τις ετεροβαρείς σχέσεις των δύο φύλων; Οφείλουμε με κοινούς αγώνες, να κάνουμε την κοινωνία μας ισότιμη και δίκαιη για όλες και όλους. Πρέπει να προσαρμόσουμε τα αιτήματά και την δράση μας στην τρέχουσα συγκυρία. Να αναδείξουμε νέες μορφές αντίστασης και διεκδίκησης, «από τα κάτω», στη βάση τοπικών ή και θεματικών συσπειρώσεων και κινημάτων αλληλεγγύης. Το κίνημα του metoo μας δείχνει τον δρόμο. Η νεολαία και συνολικότερα η κοινωνία παρά την γενικότερο κλίμα αποπολιτικοποίησης δείχνει, ότι σε επιμέρους κοινωνικά ή περιβαλλοντικά ζητήματα αντιδρά. Ένα τέτοιο θα πρέπει να είναι η γυναικεία ανισότητα. Να εμπλέξουμε κάθε πτυχή της κοινωνίας των πολιτικών στον δικό μας αγώνα.
Και προσοχή να μην μείνουμε με μία στείρα καταγγελία αλλά να προτείνουμε λύσεις και θεσμικές παρεμβάσεις που χτυπούν την πατριαρχία. Η ενίσχυση της κρατικής μέριμνας στις νέες μητέρες με περισσότερους και δωρεάν βρεφονηπιακούς σταθμούς, ο έλεγχος για περιστατικά αδικίας στους χώρους δουλειάς, η παροχή γονικής άδειας, η παροχή κινήτρων για την πρόσληψη γυναικών είναι μόνο μερικά στοιχειώδη μέτρα που οφείλουμε, να απαιτήσουμε.
Να σταθούμε αλληλέγγυες στις γυναίκες όλου του κόσμου που δοκιμάζονται. Να διεκδικήσουμε αυτά που μας ανήκουν. Να αντιληφθούμε, ότι μπορούμε, να διαδραματίσουμε ρόλο στο ρου της ιστορίας και της καθημερινότητας. Οι γυναίκες στο προσκήνιο. Δεν συμβιβαζόμαστε με τίποτα λιγότερο.
*Γιώτα Παναγοπούλου-Σταυρούλια, Υποψήφια Βουλευτής Ν. Αχαΐας, Μέλος Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ
