*Της Μαρίας Κάργα,Νοσηλεύτρια ΠΕ
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα συνηθίζω να αρθρογραφώ, προσπαθώντας να μεταφέρω το μήνυμα ότι η Νοσηλευτική που χρόνια υπηρετώ στο ελληνικό δημόσιο σύστημα υγείας (μαζί με χιλιάδες άλλους δύσμοιρους συναδέλφους μου) είναι επιστήμη και τέχνη, και απαιτεί σεβασμό να ενδυναμώσω τους συναδέλφους μου και ταυτόχρονα να ενδυναμωθώ να πω την αλήθεια για την κατάσταση στη δημόσια υγεία
Φέτος λοιπόν «εγκωσα»…. Ωραία λέξη αυτή, εκφράζει απόλυτα όλα αυτά που αισθάνομαι για τον κλάδο μου, που δύσκολα θα δει καλύτερες μέρες στην Ελλάδα
Γιατί η κατάσταση έχει ως εξής:
Η άσκηση της Νοσηλευτικής, ειδικά στο Ελληνικό νοσοκομείο όχι μόνο δεν σου εξασφαλίζει, αλλά αντίστροφα σου καταστρέφει κάθε ελπίδα να παρέχεις ποιοτικές υπηρεσίες υγείας λόγω έλλειψης προσωπικού και υλικών
Η ανέλιξη στην ιεραρχία της γίνεται αυστηρά με κομματικά κριτήρια, ούτε κουβέντα φυσικά για προσόντα τυπικά και ουσιαστικά
Η Ιατρική όπως αυτή εκφράζεται απο την πλειονότητα των ιατρών θέλει τους Νοσηλευτές υπηρέτες και όχι συνεργάτες
Η πλειονότητα της εκπαιδευτικής κοινότητας της Νοσηλευτικής, ουδέποτε θέλησε να συνεργαστεί με τους Κλινικούς νοσηλευτές, μάλλον τους θεωρεί τα παιδιά για τη λάντζα, για την εκπαίδευση των φοιτητών δηλαδή…
Όλες οι κυβερνήσεις ουδέποτε αναγνώρισαν έμπρακτα το ρόλο της Νοσηλευτικής στο Εθνικό Σύστημα Υγείας, θεωρώντας την έλλειψη προσωπικού δεδομένη, παρόλες τις ρουσφετολογικές μετακινήσεις. Γιατί προσωπικό υπάρχει, κατά το «λεφτά υπάρχουν», αλλά το θέμα είναι πού βρίσκεται. Συνήθως το βρίσκεις σε πρωινά ιατρεία και σε γραφεία, έχοντας αποποιηθεί το νοσηλευτικό του παρελθόν.
Μέχρι λοιπόν να αλλάξουν όλα τα παραπάνω θα συνεχίσω να δέχομαι τηλέφωνα για να βάλω σε μονόκλινο ή δίκλινο διάφορους φίλους και γνωστούς και VIP κατόπιν εντολής των ανώτερων να βλέπω κάποιους και κάποιες -που κάτω από άλλες συνθήκες δε θα έλεγαν ούτε γεια- ξαφνικά να λένε ότι με ξέρουν και να ζητούν εξυπηρέτηση. Γιατί όταν ο άλλος σε έχει ανάγκη γίνεται χαλί να τον πατήσεις. Τι κρίμα όμως…. γιατί τόσα χρόνια έχεις μάθει να περπατάς πάνω στις πέτρες και την καυτή άμμο ξυπόλητη… και χέστηκες για το χαλί, γιατί το χαλί αυτό έχει πολύ γλίτσα, είναι βρώμικο, μυρίζει και κολλάει … Οπότε απλά προσέχεις να μη λερωθείς. να γυρίσω την πλάτη μου στους συνδικαλιστές και λοιπούς θεσμικούς εκπροσώπους της Νοσηλευτικής που ουδέποτε την υπηρέτησαν με σεβασμό, αντιθέτως τη βιάζουν καθημερινά.
Σήμερα λοιπόν γιορτάζω και χαίρομαι γιατί κάθε πρωί έχω τη χαρά να λέω βροντερά «καλημέρα κορίτσια και αγόρια» στους ασθενείς μου, ηλικίας 9-99 ετών και αυτοί να ξαφνιάζονται ευχάριστα να φροντίζω μαζί με τους υπέροχους συναδέλφους μου ανθρώπους που στην πλειονότητα τους λένε «ευχαριστώ» για τα λίγα που μπορούμε να τους προσφέρουμε.
Και κάθε μέρα θα αναρωτιέμαι αν θα έρθουν πότε καλύτερες μέρες για τη Δημόσια Υγεία, για τη Νοσηλευτική Επιστήμη και Τέχνη, για το Νοσηλευτή της βάρδιας που δουλεύει αγόγγυστα και δεν καταδέχεται να πάει σε κομματικό γραφείο να ζητήσει τα αυτονόητα, να δουλεύει σε ένα περιβάλλον με καλύτερες συνθήκες.
Μέχρι να έρθουν λοιπόν οι καλύτερες μέρες, προτιμώ να πάω για ένα χαμάμ, καθώς στη δουλειά στο νοσοκομειο πονάνε πλάτες, πόδια και χέρια και θα πρέπει να σώσω οτιδήποτε αν σώζεται, γιατί πρέπει να τα φροντίσω, αφού κανείς άλλος του συστήματος δεν πρόκειται να νοιαστεί.
Εξάλλου, για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή._
Χρόνια πολλά μη βυσματούχοι απανταχού Κλινικοί Νοσηλευτές!!!
