Του Παναγιώτη Γιαλένιου, εκδότη του «Συμβούλου Επιχειρήσεων» και του symboulos.gr
Η ελληνική κοινωνία σήμερα βρίσκεται αντιμέτωπη με πολυδιάστατες κρίσεις, θυμίζοντας στιγμές ιστορικές όπου η διέξοδος αναζητήθηκε μέσα από ενότητα και τη συλλογική δράση.
Το παράδειγμα της 28ης Οκτωβρίου του 1940 αναδεικνύει τη δύναμη του συλλογικού πατριωτισμού, όταν οι Έλληνες συσπειρώθηκαν ενάντια στην απειλή του φασισμού και ύψωσαν το «Όχι» τους, με μια ενότητα που καθορίστηκε από την αίσθηση του καθήκοντος και της ελευθερίας.
Ομοίως, στις σύγχρονες συνθήκες αβεβαιότητας, η Ελλάδα καλείται να διαμορφώσει ένα νέο «Όχι» απέναντι στη διάσπαση, την απογοήτευση και την κοινωνική ανισότητα.
Η χώρα μας βρίσκεται σε ανάγκη αναπροσανατολισμού και συλλογικής ενδυνάμωσης. Για να επιτευχθεί αυτό, η πολιτική ηγεσία πρέπει να υπερβεί τις διαχειριστικές λογικές και τις εσωτερικές έριδες, εστιάζοντας σε ένα πρόγραμμα που θα απαντά ουσιαστικά στα προβλήματα της οικονομικής ανασφάλειας, της ακρίβειας και της ανισότητας.
Η πρόκληση δεν είναι απλώς η διαχείριση της καθημερινότητας, αλλά η διαμόρφωση ενός οράματος που θα προσφέρει στους πολίτες την αίσθηση ότι συμμετέχουν σε μια πορεία με κοινό στόχο και κατεύθυνση.
Η ιστορία μας διδάσκει ότι οι κοινωνίες που καταφέρνουν να βγουν ισχυρότερες από κρίσεις είναι αυτές που οικοδομούν σταθερούς θεσμούς και επενδύουν στην κοινωνική συνοχή. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Γερμανία και η Ιαπωνία, δυο χώρες που υπέστησαν τεράστιες καταστροφές και απώλειες, κατάφεραν να ανακάμψουν με γοργούς ρυθμούς, χτίζοντας ισχυρές οικονομίες βασισμένες στην καινοτομία, την εκπαίδευση και τη συνεργασία. Μέσα από συντονισμένες στρατηγικές οικονομικής ανάκαμψης, αλλά και με την αποφασιστικότητα των πολιτών να υποστηρίξουν τις προσπάθειες ανοικοδόμησης, οι δύο αυτές χώρες πέτυχαν εντυπωσιακά αποτελέσματα.
Η σημερινή Ελλάδα χρειάζεται ένα αντίστοιχο πρόγραμμα ανασυγκρότησης, που θα βασίζεται σε ένα νέο παραγωγικό μοντέλο προσαρμοσμένο στις σύγχρονες ανάγκες και δυνατότητες. Αυτή η κατεύθυνση πρέπει να διασφαλίζει ότι οι πολιτικές που υιοθετούνται δεν εξυπηρετούν μόνο πρόσκαιρα συμφέροντα, αλλά προσφέρουν προοπτική σε βάθος χρόνου.
Η ενότητα και η αίσθηση του συλλογικού καθήκοντος, που χαρακτήρισε την ελληνική κοινωνία στο παρελθόν, είναι εξίσου απαραίτητα και σήμερα για να επιτευχθεί ένα βιώσιμο μέλλον.
Όπως τότε, την 28η Οκτωβρίου του 1940, η απόφαση για αντίσταση στη φασιστική απειλή αποτελούσε μια κίνηση συνειδητής επιλογής ενάντια στην υποδούλωση, έτσι και τώρα απαιτείται μια κοινή κατεύθυνση που να διασφαλίζει την κοινωνική αξιοπρέπεια και την αυτονομία.
Ο σύγχρονος «πατριωτισμός» καλείται να εκφραστεί μέσα από την προστασία του βιοτικού επιπέδου, την κοινωνική αλληλεγγύη και τη θεμελίωση ενός δικαιότερου μέλλοντος για όλους.
Η ενότητα δεν είναι απλώς ένα ιστορικό ιδανικό, αλλά μια ζωντανή ανάγκη.
Το «Όχι» του 1940 μπορεί σήμερα να γίνει η απόφαση της ελληνικής κοινωνίας να σταθεί με θάρρος απέναντι στις σύγχρονες προκλήσεις, απαιτώντας ένα κράτος που αφουγκράζεται και υπηρετεί τις πραγματικές της ανάγκες.
Το νέο πολιτικό όραμα, πρέπει να ενσαρκώσει την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, βασισμένο στη δικαιοσύνη, τη συλλογική πρόοδο και την αξιοπρέπεια όλων.
Φωτογραφία
«Οι ηρωίδες του ’40», Κώστα Γραμματόπουλου (λιθογραφία)
