Του Γ. Η. Ορφανού
Γενάρης 2025. Πριν καλά – καλά μπει η νέα χρονιά, φεύγει πλήρης ημερών ένας από τους για διάφορους λόγους σημαντικότερους πολιτικούς της μετά το 1974 ελληνικής ιστορίας, ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης.
Και γράφηκαν και θα γραφούν, και ειπώθηκαν και θα ειπωθούν ένα σωρό για όσα καλά ή δεινά έφερε στον τόπο μας. Ταυτότητες , Ίμια, Οτσαλάν, ευρώ , Χρηματιστήριο, όλα τους προσωπικά νομίζω μεταφορά των ηθών και των αιτημάτων της κοινωνίας στην πολιτική.
Ο Κώστας Σημίτης ανήλθε στην πρωθυπουργία ως διάδοχος του Α. Παπανδρέου έναν άλλο Γενάρη, αυτόν του 1996, ας όψεται το Ωνάσειο. Κέρδισε, όμως, με το σπαθί του τις βουλευτικές εκλογές του Σεπτεμβρίου του ίδιου χρόνου και της άνοιξης του 2000. Έτσι κυβέρνησε και ήταν υπεύθυνος για την ελληνική πολιτική εντός και εκτός συνόρων ως το Μάρτη του 2004.
Ας κάνουμε μετά τα παραπάνω και ένα ταξίδι στο χρόνο για τα άλλοτε δύο μεγάλα κόμματα της Ελλάδας, το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία. Έτσι, αρχές Γενάρη του 1990 είχε πεθάνει ο επίτιμος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας και επί σειρά ετών σημαντικότατο στέλεχος της ελληνικής Δεξιάς, ο Ευάγγελος Αβέρωφ – Τοσίτσας. Είχε, όταν αποχώρησε από την ηγεσία του κόμματος, ανοίξει το 1984 το δρόμο για τον Κώστα Μητσοτάκη και τη γνωστή συνέχεια στη συντηρητική παράταξη, στην οποία πάντα ακόμη και στις μέρες μας υπάρχει ομάδα προσκείμενη στα πιστεύω του Ηπειρώτη πολιτικού
Αρχές Γενάρη του 2025, φέτος, πεθαίνει ο Κώστας Σημίτης, πρώην υπουργός, πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργός. Είχε, το Γενάρη του 2004, φεύγοντας από την προεδρία του Κινήματος , προλειάνει το δρόμο για το Γιωργάκη Παπανδρέου και ο,τι ξέρουμε πως ακολούθησε στο ΠΑΣΟΚ από το 2004 και δώθε, αν και τα τελευταία χρόνια ο Σημίτης δεν είχε πλέον ευαριθμη ομάδα με εσωκομματικούς οπαδούς .
Ο Αβέρωφ και ο Σημίτης βρέθηκαν απέναντι από το 1981 ως το 1989 και έχουν σε μεγάλο βαθμό ο καθένας μερίδιο για την πολιτική της Ελλάδας εκείνα τα χρόνια και τα κατοπινά θα έλεγε κάποιος· αλλά το μεγαλύτερο έχει ο ελληνικός λαός που, ονειρευόμενος «Αλλαγή», ήθελε τον πρώτο αρχηγό της ΝΔ και της αξιωματικής αντιπολίτευσης και το δεύτερο υπουργό στο ευαίσθητο υπουργείο της γεωργίας να προσπαθεί να βάλει τα πάντα σε τάξη και εις όφελος και για στήριξη του επί χρόνια (1952-1981) αδικημένου και περιφρονημένου από τις κυβερνήσεις της Δεξιάς αγροτικού κόσμου της πατρίδας μας.
Έχοντας, την ίδια στιγμή, υπόψη μας και δίχως παρωπίδες ή ωτασπίδες όλα όσα έχουν γίνει στην ελληνική κοινωνία, πολιτική και οικονομία από το 1996 και δώθε νομίζω όλοι οι υγιώς σκεπτόμενοι καταλήγουμε σε τούτο: Η αντικειμενική Ιστορία ας προσπαθήσει να αποτυπώσει και να μεταφέρει στις εφεξής νεότερες ημών γενιές όλα τα γνωρίσματα, και τα θετικά και τα αρνητικά, του Κώστα Σημίτη ως υπουργού, πρωθυπουργού και πολιτικού εν γένει, διαδόχου του Ανδρέα Παπανδρέου ή αυτόνομου.
Η δικιά μας γενιά θα είναι διχασμένη απέναντί του, επηρεασμένη απ’ όσα έζησε επί της εποχής του.
Και κάτι τελευταίο με αφορμή την τωρινή εκδημία Σημίτη. Ο άνθρωπος – έτσι αποφάσισε η νυν κυβέρνηση και έτσι λέει το πολιτικό ήθος και savoir vivre – κηδεύεται με τιμές εν ενεργεία πρωθυπουργού και η χώρα κηρύσσεται σε τετραήμερο εθνικό πένθος. Οι τιμές που αποδίδονται κατά την τελετή της ταφής του και ότι το κράτος αναλαμβάνει τα έξοδα αυτής σχετίζονται με το ότι ο εκλιπών ήταν 8 χρόνια και κάτι ψιλά πρωθυπουργός της Ελλάδας και μάλιστα όχι διορισμένος αλλά εκλεγμένος, και μάλιστα δεν ήταν ποτέ υπουργός κυβερνήσεων του μπαμπά του ή ουρά αδελφών του.
Εάν τώρα κάποιοι θεωρείτε ότι ο προκείμενος νεκρός περισσότερο μάς κόστιζε ζων ή όταν ήταν εν ενεργεία πρωθυπουργός από όσο θα μας κοστίσει σήμερα το κενοτάφιο που θα τον βάλουμε και το γραφείο τελετών που θα διοργανώσει την εξόδιο ακολουθία, ίσως και να έχει και μια δόση πικρής ειλικρίνειας.
Πάντως, για να σας πω την αλήθεια, θα ήθελα να δω πόσοι απ’ όσους έφαγαν «γλυκό ψωμί» ή «βολεύτηκαν» επί Σημίτη θα βγουν από τα παρακλάδια του ΣΥΡΙΖΑ που έχουν κρυφτεί τα τελευταία χρόνια και θα πουν ένα, έστω και χωρίς φιοριτούρες, «ευχαριστώ!»…
