Ο Λευτέρης Πολυκρέτης ο γνωστός ενεργός πολίτης και συγγραφέας κάτοικος Πατρών, εστιάζει τα μεγάλα του εθελοντικά ενδιαφέροντα σε δύο «αγάπες». Την εθελοντική αιμοδοσία και τη γενέτειρά του Αμοργό. Τακτικά σχολιάζει την επικαιρότητα με ευθεία γραφή και μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα. Με αφορμή το θέμα των ημερών για τις σεισμικές ακολουθίες στις Κυκλάδες και ειδικότερα στις περιοχές μεταξύ Σαντορίνης και Αμοργού ανάρτησε ένα πολύ ενδιαφέρον σημείωμα προλογίζοντας ότι «δεν είμαισεισμολόγος ούτε σεισμοπροφήτης! Είμαι όμως σεισμοπεπειραμένος(η Πάτρα είναι σεισμογενής) και σεισμομνήμων!
Και επειδή στην τωρινή κατάσταση που χαρακτηρίζεται και από στοιχεία «σεισμο τρομοκράτησης» αλλά και «ηφαιστιοτρομοκράτησης» με αναφορά στο σεισμικό προηγούμενο του 1956 στην περιοχή έχει ξεχωριστή σημασία και χρησιμότητα η σχετική περιγραφή του:
Θα σας περιγράψω τον σεισμό του 1956 όπως τον βίωσα 13 ετών τότε:
Στη σάλα του σπιτιού μας κοιμόμαστε με τον Χρήστο στρωματσάδα.
Κάποια στιγμή νόμιζα ότι ήμουν σε μια κούνια και το απολάμβανα. Το όνειρο όμως έμεινε στη μέση, όταν άνοιξε η ενδιάμεση πόρτα και ο πατέρας μας, αρκετά ψύχραιμος μας είπε:
Σηκωθείτε γρήγορα. Γίνεται σεισμός.
Να βγούμε έξω γρήγορα!
Έντονα θυμάμαι την αγωνία του να μεγαλώνει, γιατί δε μπορούσε να να βάλει το κλειδί στην κλειδαρότρυπα. Έτρεμε το χέρι του από το κούνημα του σεισμού! Επί τέλους τα κατάφερε και βγήκαμε έξω τρομαγμένοι!
Αφού ηρεμήσαμε κι εμείς και ο σεισμός, η μάνα μας έκανε “έφοδο” στο σπίτι και έβγαλε ρούχα για να ντυθούμε.
Καλοκαίρι ήτανε αλλά η πρωινή δροσιά ήτανε έντονη.
Κάθε τόσο κούναγε και ξανά το ίδιο αλλά η ένταση όλο και λιγόστευε.
Όταν φώτισε για τα καλά είδαμε ότι το σπίτι μας στο Ραχίδι είχε γίνει… παραλιακό!
Είχε αρχίσει το τσουνάμι και η θάλασσα έμπαινε από το μεγάλο γεφύρι και έφτανε μέχρι το περιβόλι του Μάθιου!
Οι άνθρωποι άρχισαν να ενεργοποιούνται και να φτιάχνουν πρόχειρες κατασκευές για τις οικογένειές τους.
Ο μεγαλύτερος καταυλισμός έγινε εκεί που σήμερα είναι το ΣΜ του Κοκολογιάννη!
Εκεί φιλοξενήθηκαν και οι πρώτοι καλοκαιρινοί επισκέπτες, αφού η είδηση για τον σεισμό τους βρήκε στο καράβι, έχοντας ξεκινήσει πολύ πιο πριν.
Οι ζημιές στα κτίρια ήτανε λίγες συγκριτικά με αυτά που μάθαμε αργότερα για την Σαντορίνη.
Τα παραλειπόμενα:
Τα καΐκια και οι βάρκες που ήταν αρόδου αραγμένα, η θάλασσα τα πήγαινε βόλτα μέχρι τον Άγιο Παντελεήμονα και τα ξανάφερνε πίσω.
Τα πιο μεγάλα παιδιά είχαν επιδοθεί (αφού πέρασε αρκετή ώρα και η κίνηση της θάλασσας ήτανε πια προβλέψιμη) είχαν λοιπόν επιδοθεί στο… ψάρεμα!
Υποχωρώντας τα νερά προς το φανάρι τα ψάρια και τα χταπόδια έμεναν…έξω από τα νερά τους! Και γινότανε εύκολη λεία για τους τολμηρούς!
Κλείνω λόγω χώρου λέγοντας:
“Και ο εορακώς μεμαρτύρηκε και αληθής εστί η μαρτυρία αύτη”!!
