Γέμισαν κόσμο το μεσημέρι της Κυριακής, τα Βεσκουκέικα, έξω από την Κάτω Αχαΐα. Οι καμπάνες χτυπούσαν πένθιμα, ο πόνος ξεχείλιζε, τα πάντα ήταν σιωπηλά! Μόνο η φωνή του πάτερα του Κωνσταντίνου Βεσκούκη, «έσκιζε» τον αέρα και ράγιζε τις καρδιές των εκατοντάδων που στέκονταν αμίλητοι έξω από το σπίτι του. Η γυναίκα του στο νοσοκομείο, τραυματισμένη από το τροχαίο, η κόρη του σε λευκό φέρετρο, και εκείνος απαρηγόρητος. H σύζυγός του είναι νοσηλεύτρια και οι συνάδελφοί της την αποχαιρέτησαν με μια δημόσια αναφορά. « Εμείς οι υγειονομικοί, έχουμε μάθει να πορευόμαστε με λίγες χαρές και περισσότερες λύπες στη ζωή μας. Η καθημερινή μάχη με την αρρώστια και το θάνατο, μας έχει κάνει να φαντάζουμε στον υπόλοιπο κόσμο σαν άτρωτοι, σκληροί και ανθεκτικοί. Κι ίσως, εν πολλοίς, να είναι κι έτσι. Αυτό όμως που δε φαίνεται να γίνεται ανεκτό, είναι η αντιμετώπιση, και μάλιστα στη βάρδιά μας, καταστάσεων που ζήσαμε το Σάββατο 28 Γενάρη με την Ελένη και την Αγγελική. Ανθρώπων που λογίζονται μέλη της οικογένειάς μας, του σπιτιού μας∙ που κατοικοεδρεύουμε εκεί τις περισσότερες ώρες της καθημερινότητάς μας. Και μάλιστα, όταν πρέπει να κάνουμε –όπως κάνουμε με όλους- τα πάντα για να σωθούν και να γυρίσουν γρήγορα κοντά μας υγιείς. Αποχαιρετίσαμε χτες, την Ελένη, την κόρη της συναδέλφισσας και φίλης, νοσηλεύτριας Αγγελικής και του Κώστα. Αδελφής του Αλέξανδρου και του Ανδρέα. Με την Ελένη, δεν τα καταφέραμε. Είχαν δυστυχώς κριθεί τα πράγματα όταν την έφεραν στο Κέντρο Υγείας Θύμα κι αυτή, μιας αθλιότητας που ζούμε καθημερινά, 40 χρόνια τώρα, σε μια Εθνική Οδό, νεκροταφείο πολλών -και μάλιστα νέων- ανθρώπων. Μια Εθνική Οδός, που θα είχε ανακατασκευαστεί με ασφάλεια πολλά χρόνια τώρα, αν δεν αποτελούσε πεδίο αδιαφορίας της Πολιτείας, φιλέτο κερδοφορίας για ολίγους, και παρατεταμένης αμνησίας από τη μεριά των πολλών, λίγο μετά από κάθε κακό συμβάν. Κουραστήκαμε να αντιμετωπίζουμε ξαφνικούς και τραγικούς θανάτους, αναπηρίες και οικογενειακά δράματα που θα μπορούσαν να μη συμβούν. Πόσο μάλλον δικών μας ανθρώπων, νέων ανθρώπων. Η οικογένεια του Κέντρου Υγείας Κάτω Αχαΐας, οι φίλοι και φίλες, οι συνάδελφοι και συναδέλφισσες της Αγγελικής, συμπαραστεκόμαστε στον πόνο της οικογένειας. Η μνήμη της Ελένης να γίνει δύναμη για την πορεία στη ζωή. Η Αγγελική μας να επιστρέψει σύντομα και υγιής στην οικογένειά της, δίπλα στα παιδιά της, το σύντροφό της, τον αδελφό της, τους γονείς της και να συνεχίσει να προσφέρει με τη ζέση που το κανε μέχρι τώρα. Οι εργαζόμενοι του Κέντρου Υγείας Κάτω Αχαΐας».
#pgnews
#ΔΥΤΙΚΗΕΛΛΑΔΑ
