Μια πολύ ενδιαφέρουσα εκδήλωση με θέμα «Ενεργειακή Δημοκρατία σε κρίση πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 5/4 στην αίθουσα του Εμπορικού Εισαγωγικού Συλλόγου Πατρών στην Πάτρα με πρωτοβουλία του Ιδρύματος «Ανδρέας Παπανδρέου» και του Πανεπιστημίου Πατρών.
Σύμφωνα με ανακοίνωση του Ιδρύματος «Ανδρέας Παπανδρέου» με την εκδήλωση αυτή «εγκαινιάζεται ένας δημιουργικός διάλογος μεταξύ ακαδημαϊκών φορέων και κοινωνικών δυνάμεων που πιστεύουν στο τρίπτυχο την κοινωνικής δικαιοσύνης, της συμμετοχικής δημοκρατίας και της δίκαιης ενεργειακής μετάβασης.
Η πρωτοβουλία αποσκοπεί στην έμπρακτη προώθηση συνεργειών και καλών πρακτικών που βοηθούν να αφουγκραστούμε τις νέες ενεργειακές εξελίξεις και να τις ενσωματώσουμε στην χάραξη νέων πολιτικών στον τομέα της ενέργειας σε περιφερειακό και εθνικό επίπεδο.»
Την εκδήλωση χαιρέτισε ο Πρόεδρος του Ιδρύματος «Ανδρέας Παπανδρέου» πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου αναπτύσσοντας πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις και θέσεις τόσο για το θέμα της Ενεργειακής Δημοκρατίας όσο και για το πολύ επίκαιρο ζήτημα της σχέσης της Τεχνητής Νοημοσύνης και Δημοκρατίας, που αναμένεται να απασχολήσει καθοριστικά την παγκόσμια κοινωνία πολύ σύντομα. Στις εξαγγελίες του Προέδρου του Ιδρύματος «Ανδρέας Παπανδρέου» ήταν και η πρόθεση του να δημιουργηθεί σύντομα παράρτημα στην Πάτρα.
Η ομιλία του πρώην Πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου έχει ως εξής:
Αισθάνομαι ιδιαίτερη συγκίνηση, γιατί με τη σημερινή μας εκδήλωση εδραιώνουμε την συνεργασία του Ιδρύματος Ανδρέα Παπανδρέου με το Πανεπιστήμιο Πατρών.
Στην έναρξη της εκδήλωσης, την οποία προλόγισε ο εκδότης του «Σύμβουλου Επιχειρήσεων» Παναγιώτης Γιαλένιος που συντόνισε και ένα από τα πάνελ της αυτό για τις «Ενεργειακές Κοινότητες», (τιμητικά από τους διοργανωτές λόγω της πολύχρονης ενασχόλησης του «Συμβούλου Επιχειρήσεων» με την Ενεργειακή προοπτική του τόπου μας που κορυφώνεται κάθε χρόνο με τη διοργάνωση του Forum Ενέργειας που συμπλήρωσε ήδη 12 χρόνια παρουσίας) το Πανεπιστήμιο Πατρών και το Ίδρυμα «Ανδρέας Παπανδρέου» υπέγραψαν σύμφωνο συνεργασίας. Στον σχετικό χαιρετισμό του ο Πρύτανης κ. Χρήστος Μπούρας τόνισε σχετικά ότι «το Πανεπιστήμιο Πατρών συμμετέχει στο διάλογο χωρίς λαϊκισμούς και εύκολες λύσεις, αλλά με αλλαγή παραδείγματος, γιατί στην εποχή των μεγάλων αβεβαιοτήτων χρειάζονται νέα εργαλεία και μεθόδοι ανάλυσης. Μόνο με τόλμη, σχέδιο και ρίσκα θα τα καταφέρουμε».
Η συνεργασία αυτή, για την οποία μόλις υπογράψαμε«Μνημόνιο Συνεργασίας», έχει έναν ιδιαίτερο συμβολισμό, αφού το Πανεπιστήμιο Πατρών ιδρύθηκε επί Πρωθυπουργίας Γεωργίου Παπανδρέου, με πρωτοβουλία όμως του Ανδρέα Παπανδρέου.
Η συνεργασία αυτή έχει και έναν ακόμη ουσιαστικό συμβολισμό. Γιατί αυτά εδώ τα χώματα, της Αχαϊκής γης, αποτελούν φυτώριο αγώνων για την Δημοκρατία.
Και Δημοκρατία δεν υπάρχει χωρίς παιδεία.
Ενώ η παιδεία χωρίς δημοκρατία καταλήγει σε κατήχηση.
Δημοκρατία και παιδεία είναι άρρηκτα συνδεδεμένες.
Και η εκκίνηση αυτής της νέας προσπάθειας του ΙΑΠ, του Ιδρύματος Ανδρέας Παπανδρέου, στοχεύουμε να εξελιχθεί σε έναν σημαντικό θεσμό, με μια σειρά από εργαστήρια ταοποία θα αφορούν τη Δημοκρατία.
Τη Δημοκρατία, παντού.
Θέλουμε, η εμπέδωση και εμβάθυνση της Δημοκρατίας, να αποτελέσει το μεγάλο ζητούμενο ενός διαρκούς δημοσίου διαλόγου, ανοικτού, αξιόπιστου και αποτελεσματικού.
Θέλουμε την εμβάθυνση της δημοκρατίας ως μια διαδικασία που θα χτυπήσει μια ιστορική παθογένεια του νεοελληνικού κράτους, από την γέννησή του. Την πελατοκρατία. Με απλά λόγια, την αυθαιρεσία των κρατούντων, την αυθαίρετη ιδιοποίηση κάθε εξουσίας για την ικανοποίησησκοπιμοτήτων, κατεστημένων, οικονομικών, κομματικών ή και προσωπικών.
Όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου έλεγε «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» δεν μιλούσε μόνο για την ανεξαρτησία της χώρας από ξένες εξαρτήσεις.
Μιλούσε για την απελευθέρωση του Έλληνα, της Ελληνίδας και από τις πελατειακές δομές ενός οικονομικού και πολιτικού συστήματος που τον κρατά εξαρτημένο και μίζερο.
Ακόμα και σήμερα, το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού μας συστήματος, υπηρετεί με αξιοσημείωτη συνέπεια, αυτήν την γενεσιουργό αιτία των χρόνιων παθογενειών.
Όπως, λοιπόν, μπορείτε να αντιληφθείτε, το επίμαχο ζήτημα με το οποίο θέλουμε ως Ίδρυμα Ανδρέας Παπανδρέου να αναμετρηθούμε, δεν προέκυψε τυχαία, ούτε ήρθε ως ένα ζήτημα που έχει το ενδιαφέρον του ιστορικά και διαχρονικά μόνο, αλλά προκύπτει ως ανάγκη των καιρών.
Το διακύβευμα της δημοκρατίας είναι το διακύβευμα της εποχής.
Πώς θα εγγυηθούμε μια πολιτεία, που θα υπηρετεί πιστά το δημόσιο συμφέρον.
Κοντολογίς, μια Πολιτεία η οποία διαθέτει θεσμούς που λειτουργούν δημοκρατικά.
Οι πολίτες βιώνουν περιβάλλον κοινωνικής συνοχής και ασφάλειας, με κοινωνική δικαιοσύνη και κράτος δικαίου.
Προστατεύονται τα δικαιώματα των πολιτών, με νόμους ίδιους για όλους, όχι με άλλους νόμους για τους ισχυρούς και άλλους για τους πληβείους.
Μια πολιτεία ισονομίας, διαφάνειας, αξιοκρατίας και λογοδοσίας.
Παράλληλα όμως, αναζητούνται σήμερα και νέες μορφές εμβάθυνσης της δημοκρατίας.
Στην Επιτροπή Δημοκρατίας που Προεδρεύω στο Συμβούλιο της Ευρώπης, αναζητούμε νέους θεσμούς, όπου τον πρώτο λόγο έχουν οι πολίτες, καθημερινά, που τους δίνεται η δυνατότητα να είναι ενεργοί, συμμέτοχοι, απελευθερωμένοι από δουλείες, δημιουργικοί στην προσωπική αλλά και συλλογική ζωή της χώρας.
Θεσμούς και διαδικασίες ενημέρωσης και διαβούλευσης, ικανούς να εκπαιδεύουν όλους μας, σωστά, ώστε να μπορούμε ως κοινωνία να αποφασίζουμε για το δικό μας μέλλον, με ελευθερία και σοφία.
Σε αυτό το πλαίσιο, η επιλογή του σημερινού θέματος, έγινε με γνώμονα τον επίκαιρο χαρακτήρα ενός σημαντικού ζητήματος, το ενεργειακό, που δεν προέκυψε ως απόρροια του πολέμου στην Ουκρανία, όπως θέλουν κάποιοι να υποστηρίζουν, παρά το ότι μπορεί να επιτάθηκε λόγω της Ρωσικής εισβολής, αλλά ήρθε ως αποτέλεσμα μιας πολιτικής επιλογής, που και αυτή με τη σειρά της, αποτελεί λογική συνέχεια μιας αντίληψης που ταλανίζει την Ελληνική Πολιτεία από τη συγκρότησή της.
Η απάντηση που θα δώσουμε σε αυτά τα διλήμματα, θα καθορίσει το μέλλον μας. Από τα πιο απλά θέματα της καθημερινότητας, μέχρι τις μείζονες προκλήσεις με τις οποίες πρέπει να αναμετρηθεί η ανθρωπότητα προκειμένου να πραγματοποιήσει μια ειρηνική και αποτελεσματική μετάβαση σε ένα βιώσιμο, πράσινο και ψηφιακό μέλλον.
Θα κριθεί και το αν τελικά θα κινηθούμε προς το μέλλον με πυξίδα τις αρχές του ανθρωπισμού και του διαφωτισμού ή αν θα οπισθοχωρήσουμε στο σκοτάδι, τον αυταρχισμό και τη βία.
Κύριε Πρύτανη,
Κύριε Αντιπρύτανη,
Σας ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη με την οποία μας περιβάλλατε και για τη συμβολή σας σε αυτήν την προσπάθεια.
Τεχνολογία και Δημοκρατία
Αγαπητές Φίλες, Αγαπητοί Φίλοι,
Θα μου επιτρέψετε να ξεκινήσω το συλλογισμό μου, για τη σημερινή μας συζήτηση, με ένα θέμα που αρχικά μπορεί να σας φανεί ότι μικρή σχέση έχει με την σημερινή Ημερίδα.
Την Τεχνητή Νοημοσύνη.
Η εκρηκτική εξέλιξη στον τομέα της τεχνητής νοημοσύνης, αποτελεί μια εντυπωσιακή και θαυμαστή απόδειξη για τις δυνατότητες της συλλογικής γνώσης της ανθρωπότητας και για τα όσα μπορούμε να καταφέρουμε.
Όμως, παράλληλα, η εξέλιξη αυτή, φέρνει μαζί της και ένα από τα μεγαλύτερα διλήμματα, αν όχι το πιο μεγάλο δίλημμα που καλούμαστε να διαχειριστούμε, στην ιστορία του ανθρώπινου γένους.
«Πρέπει να αφήσουμε τις μηχανές να πλημμυρίσουν τα κανάλια πληροφόρησης μας με προπαγάνδα και αναλήθεια;
Θα πρέπει να αυτοματοποιήσουμε και να υποκαταστήσουμε όλες τις δουλειές, συμπεριλαμβανομένων των δημιουργικών, που δίνουν νόημα στη ζωή μας;
Θα πρέπει να αναπτύξουμε μη ανθρώπινα μυαλά που θα μπορούσαν να μας ξεπεράσουν και αριθμητικά, και διανοητικά, και τελικά, να μας καταστήσουν αχρείαστους και να μας αντικαταστήσουν;
Πρέπει να διακινδυνεύσουμε να χάσουμε τον έλεγχο του πολιτισμού μας;
Η προηγμένη τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να αποτελέσει μια βαθύτατη αλλαγή στην ιστορία της ζωής επί της Γης;»
Αν αυτά τα λόγια τα θεωρείται υπερβολικά, πρέπει να σας ενημερώσω ότι, δεν είναι δικά μου. Είναι μέρος μιας επιστολής – που και εγώ υπέγραψα προ ημερών -, χιλιάδων επιστημόνων, διανοουμένων και πολιτικών σε παγκόσμια κλίμακα.
Το δίλημμα είναι υπαρκτό: πιθανά να φθάνουμε ή ακόμα σήμερα να έχουμε φθάσει, στο σημείο όπου δημιουργήσαμε ένα εργαλείο, με τέτοια ισχύ, που θα επισκιάσει την ανθρώπινη νοημοσύνη.
Χωρίς όμως ηθικούς κανόνες, χωρίς έλεγχο και στόχους συμβατούς προς την ανθρώπινη κοινωνία, αυτές οι ψηφιακές μηχανές τεχνητής νοημοσύνης μπορεί να κινηθούν εκτός ορίων. Και όταν λέω εκτός ορίων, εννοώ ότι ασυνείδητα ή και συνειδητά, να απειλήσουν τον πολιτισμό μας, τη δημοκρατία μας ή ακόμα και την ίδια μας τη ζωή.
Η επιστολή συνεχίζει τον προβληματισμό θέτοντας και το βασικό ζήτημα της εποχής μας. Αυτό της δημοκρατίας. Και τονίζεται χαρακτηριστικά στην επιστολή: «Δεν μπορούν τέτοιες αποφάσεις να ανατίθενται σε μη εκλεγμένους ηγέτες της τεχνολογίας».
Οι χιλιάδες υπογράφοντες καλούν τις κυβερνήσεις και τις εταιρίες όλης της υφηλίου να φρενάρουν άμεσα τις εξελίξεις αυτές.
Το δημοκρατικό διακύβευμα της εποχής είναι ξεκάθαρο. Η εκθαμβωτική παραγωγή γνώσεων και τεχνογνωσίας, οι ραγδαίες, πολλαπλασιαστικές εξελίξεις στην τεχνολογία, ο μεγάλος και συσσωρευμένος πλούτος, τα μέσα παραγωγής – σε κάθε τομέα, τα μέσα ενημέρωσης και οι ψηφιακές πλατφόρμες στις οποίες όλοι μας βρισκόμαστε, δηλαδή το ευρύτερο οικονομικό, τεχνολογικό, φυσικό, περιβάλλον και οικοσύστημα, σε ποιον ανήκουν;
Ποιος έχει τον έλεγχο των αποφάσεων που αφορούν άμεσα το σήμερα και το αύριο της ζωής μας;
Ποιος αποφασίζει για εμάς, χωρίς εμάς;
Φίλες και φίλοι, η δημοκρατική πρόκληση που θέτουν αυτοί οι χιλιάδες επιστήμονες και διανοούμενοι ανά τον κόσμο είναι ξεκάθαρη:
Είναι ώρα να πάρουν δημοκρατικά, συμμετοχικά, οι πολίτες, οι κοινωνίες, τα ηνία της διαχείρισης, τον έλεγχο των κρίσιμων αυτών αποφάσεων. Τώρα πια, καθοριστικών για την επιβίωσή μας.
Είναι ώρα να θέσουμε εμείς τους κανόνες, ηθικούς, δίκαιους, βιώσιμους.
Για την ενεργειακή δημοκρατία.
Ένα νέο παράδειγμα, με το οποίο δείχνουμε και ανοίγουμε νέους δρόμους, όπου η τεχνολογία και πρέπει και μπορεί να είναι δική μας, στα δικά μας χέρια, για να είναι στην υπηρεσία αλλά και στον έλεγχο της κοινωνίας.
Μια μετάβαση – πρότυπο, που θα εξασφαλίσει και το δικό μας έλεγχο, το δημοκρατικό έλεγχο επί της νέας ενεργειακής ανανεώσιμης τεχνολογίας, αλλά και τον έλεγχο και την ιδιοκτησία αυτών των παραγωγικών μέσων.
Συμμετοχικά, συλλογικά, δημοκρατικά!
Πολλοί θέλουν να διαχωρίσουν τη δημοκρατία από την οικονομία.
Μας λένε: «Τι σε νοιάζει εσένα. Λεφτά στη τσέπη σου έχεις; Φαΐ έχεις; Τι σε νοιάζει η δημοκρατία; Έτσι κι αλλιώς δεν τρώγεται.»
Η ενεργειακή κρίση την οποία ζούμε σήμερα, θεωρώ ότι με «εκκωφαντικό» τρόπο ανατρέπει αυτή την αντίληψη.
Αν, φίλες και φίλοι, δεν ελέγχουμε δημοκρατικά τις αποφάσεις, την τεχνολογία, το παραγωγικό μοντέλο και το αναπτυξιακό μας προγραμματισμό, τότε και η τσέπη μας πολύ γρήγορα θα γεμίσει τρύπες.
Η υγεία μας θα είναι εξαρτημένη από την ιδιωτική κερδοσκοπία, η παιδεία μας για τους λίγους και έχοντες, τα σπίτια μας από τις τράπεζες και τα funds, οι παραλίες μας από τα μεγάλα τουριστικά και συνήθως ξένα γραφεία και οι λογαριασμοί για την ενέργεια που χρειαζόμαστε παντού, από το φαγητό μέχρι τη δουλειά και την παραγωγή, θα ελέγχονται από τα ενεργειακά μεγαθήρια.
Η επιλογή στο θέμα της ενέργειας είναι ξεκάθαρη: θέλουμε την ενεργειακή δημοκρατία ή την ενεργειακή ολιγαρχία; Και η σημερινή τεχνολογία μας δίνει τη δυνατότητα να επιλέξουμε εμείς μεταξύ των δύο αυτών μοντέλων.
Γιατί δίνω τόση σημασία;
Γιατί η ενέργεια είναι η κινητήρια δύναμη κάθε σύγχρονης κοινωνίας.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο Πούτιν στόχευσε στρατηγικά όλο το χειμώνα τις ενεργειακές υποδομές της Ουκρανίας.
Αλλά για την Ελλάδα υπάρχει μια μοναδική ιστορική ευκαιρία.
Όχι μόνο γιατί είμαστε, όλες οι κοινωνίες στο μεταίχμιο αυτών των απαραίτητων αλλαγών, αλλά γιατί η Ελλάδα είναι σε αυτή τη μετάβαση προικισμένη. Ο μεγαλύτερος πυρηνικός αντιδραστήρας μας είναι ο ήλιος μας, οι άνεμοι, η γεωθερμία, οι λίμνες και τα ποτάμια μας, οι παλίρροιες, η βιομάζα, ακόμα και τα σκουπίδια μας, όλα είναι δυνητικά πηγές δικής μας παραγωγής ενέργειας.
Ή αυτές οι πηγές ενέργειας, θα ανήκουν σε όλους μας, όπως παλεύουμε για να παραμείνει το νερό, να μην ιδιωτικοποιηθεί, ή θα περιέλθουν οι πηγές ενέργειας στην ιδιοκτησία των μεγάλων ολιγαρχών εντός και εκτός Ελλάδας.
Δεν είναι απλά κοινωνικό το θέμα – είναι και εθνικό. Γιατί ο αφελληνισμός των ζωτικών μας υποδομών και πλούτου είναι προ των θυρών.
Στρατηγικά, η Ελλάδα πρέπει να θέσει στόχο τον συνολικό εξηλεκτρισμό και την ορθολογική χρήση του σε όλους τους τομείς. Χωρίς να αποκλείει και νέες ανανεώσιμες πηγές ενέργειας από υδρογόνο ή αμμωνία που αναπτύσσονται για τις μεγάλες μονάδες, τα εργοστάσια, τα αεροπλάνα ή και τα πλοία.
Για τον μικρομεσαίο επιχειρηματία, τον αγρότη και κτηνοτρόφο, τις υπηρεσίες, τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, τα νοσοκομεία, τους δρόμους, τα τρένα, τα λεωφορεία, τα μικρότερα σκάφη, τα αυτοκίνητα, τα σπίτια μας, ο εξηλεκτρισμός είναι εύκολος.
Αλλά πρέπει και η παραγωγή να είναι δικιά μας.
Από Ανανεώσιμες Πηγές.
Η Ελλάδα μπορεί να είναι αυτόνομη ενεργειακά. Αλλά και ο κάθε πολίτης να μην είναι μόνο καταναλωτής αλλά και και παραγωγός ενέργειας και να αποθηκεύει ενέργεια.
Αυτονομία εθνική, αυτονομία τοπική, αυτονομία οικογενειακή και ατομική. Μια διαδικασία απελευθερωτική.
Και ως παραγωγοί, θα μπορούμε να έχουμε ακόμη και κέρδη, καθώς θα μπορούμε να πουλάμε στα δίκτυα το πλεόνασμά μας.
Και – για να θυμίσω μια ρήση που πολλοί λοιδόρησαν – χρήματα υπάρχουν. Ιδιαίτερα με τα τεράστια ποσά που θα πάρει η χώρα μας από το Ταμείο Ανάκαμψης, που απαιτεί και την δίκαιη πράσινη μετάβαση.
Το ερώτημα είναι, αν αυτά θα πάνε για τη μετάβαση σε μια ενεργειακή δημοκρατία ή στην ενεργειακή ολιγαρχία!
Γιατί έχει ιδιαίτερη σημασία αυτή η απόφαση;
Γιατί οι σημερινές αποφάσεις θα καθορίσουν την τύχη μας για επόμενες γενιές, όχι απλά για επόμενες κυβερνήσεις. Και αν παραδώσουμε τη διαχείριση της ενέργειας σε μεγάλα τραστ, θα χρειαστούν γενιές να αλλάξει αυτή η κατάσταση – αν αλλάξει ποτέ.
Μια τέτοια απόφαση, δεν θα είναι μόνο μια απόφαση μεταφοράς τεράστιας εξουσίας αλλά και πλούτου σε λίγους.
Θα καθορίσει και πολλά άλλα ζητήματα, από το πώς θα διαμορφωθεί το κόστος της ενέργειας, μέχρι και το πώς θα διαμορφωθεί το φυσικό περιβάλλον και το τοπίο γύρω μας.
Για παράδειγμα, μια μεγάλη επιχείρηση ενέργειας τι θέλει; Να βρει ένα ολόκληρο βουνό, να βρει τεράστιες εκτάσεις χωραφιών, για να δημιουργήσει μονάδες μεγαθήρια. Θα έχει τεράστιο κόστος όχι μόνο ως επένδυση, αλλά και για τη μεταφορά από το σημείο παραγωγής στο σημείο κατανάλωσης.
Αντιθέτως, αν όλα τα δημόσια κτίρια, σχολεία, νοσοκομεία, κρατικές υπηρεσίες, οργανισμοί, δημοτικά κτίρια, αν όλα τα σπίτια, αν όλες οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις μας, αν οι χέρσες περιοχές της Ελλάδας, αποκτήσουν ήπιες υποδομές για ενέργεια από τον ήλιο, τη γεωθερμία ή τον άνεμο, και είμαστε εμείς οι παραγωγοί, θα είναι και το κόστος μεταφοράς ελάχιστο για την ενεργειακή μας επάρκεια.
Μια τέτοια επιλογή θα είχε και πολλές παράπλευρες θετικές επιπτώσεις.
Με επιδοτήσεις ή ακόμα με επιδοτούμενα άτοκα δάνεια, όλες οι κτιριακές υποδομές της χώρας θα άλλαζαν, θα αναμορφώνονταν, θα ενισχύονταν, με αποτέλεσμα και την έκρηξη της ζήτησης εργασίας σε πολλά επαγγέλματα – φέρνοντας πολλούς νέους Έλληνες πίσω στην πατρίδα.
Όμως και τα Πανεπιστήμιά μας – θα γίνονταν κοιτίδες καινοτομίας και μετεκπαίδευσης για αυτήν τη μετάβαση, δημιουργώντας εγχώριες τεχνολογίες, υπηρεσίες, λογισμικά, πολεοδομικά σχέδια, γεωτεχνικά έργα κ.λπ., με μεγάλο όφελος για την μετάβαση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων σε μια νέα βιώσιμη παραγωγική εποχή και πάλι με νέα επαγγέλματα για τις νέες γενιές.
Η άλλη επιλογή, των ολιγαρχών, θα σημαίνει εισαγωγή τεχνολογίας, έλλειψη ελληνικής καινοτομίας, εισαγωγή υλικών για τις υποδομές και εξάρτηση πάλι από δάνειες δυνάμεις.
Αγαπητές Φίλες, Αγαπητοί φίλοι,
Η σημερινή Ημερίδα, έρχεται ως ανάγκη των καιρών. Είναι μια επιλογή ζωτικής σημασίας. Να ξεκινήσουμε έναν διάλογο για τα μεγάλα ζητήματα της εποχής μας. Αλλά να τα συνδέσουμε και με τις αξίες της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Και βέβαια, να τα θέτουμε με στόχο να αναδείξουμε και τις τοπικές δυνατότητες ως Αχαΐα, ως Δυτική Ελλάδα.
Συμβάλλοντας στην ανάδειξη σύγχρονων τεχνικών που δημιουργούνται από τους επιστήμονές μας, αναδεικνύοντας βέλτιστες πρακτικές που έχουν εφαρμοστεί στη χώρα μας, αξιοποιώντας ενεργειακές καινοτόμες προσπάθειες για την ενίσχυση του περιβάλλοντος, αναδεικνύοντας ευαίσθητα οικολογικά οικοσυστήματα υψηλής αξίας και αισθητικής και δημιουργώντας ολοκληρωμένες εναλλακτικές πράσινες παρεμβάσεις σε υπό ανάπλαση περιοχές.
Αξιοποιώντας βέβαια και τα συμπεράσματα από άλλες δράσεις που προέκυψαν από κοινές πρωτοβουλίες φορέων, αλλά και από τη διαβούλευση για την ενέργεια, την οποία φορείς της περιοχής υποστηρίζουν διαχρονικά.
Στόχος μου είναι, να δημιουργήσουμε ένα παράρτημα του Ιδρύματος Ανδρέα Παπανδρέου, εδώ, στην Πάτρα, ώστε να μπορέσουμε να συνδέσουμε τον διάλογο που αναπτύσσεται παγκοσμίως, με τα Πανεπιστήμια του τόπου μας, την Αχαΐα και γενικότερα της Δυτική Ελλάδα, προκειμένου να συνεχίσουμε συστηματικά να αναζητούμε καινοτόμες, δημοκρατικές, προοδευτικές λύσεις για την περιοχή μας.
Και μαζί, να αναδείξουμε μέσω και του αξιολογότατου ανθρωπίνου δυναμικού της περιοχής, τις ευρύτερες δυνάμεις του Ελληνισμού.
Κινητοποιώντας το σύνολο των κοινωνικών δυνάμεων. Των ειδικών και μη. Και κυρίως τη νέα γενιά.
Σας ευχαριστώ, εκφράζοντας παράλληλα την ελπίδα μιας γόνιμης συζήτησης».
ΔΕΙΤΕ το αναλυτικό πρόγραμμα της Ημερίδας
