Γράφει ο Kλεομένης Μπάρλος, Πρόεδρος του Δ.Σ. Συνδέσμου Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών Πελοποννήσου & Δυτικής Ελλάδος
Τα τελευταία χρόνια η χώρα μας έχει βρεθεί αντιμέτωπη με πολλαπλές κρίσεις. Σε συντομία αναφέρω την κρίση χρέους, την ενεργειακή κρίση, την γήρανση του πληθυσμού μας, την φυγή των νέων και την κρίση του συστήματος υγείας. Το τελευταίο έγινε ιδιαίτερα αντιληπτό με την πανδημία που προκάλεσε ο COVID-19.
Η πανδημία έδειξε σε όλους καθαρά και την αλληλεξάρτηση των κρίσεων. Ιδιαίτερα, οι αδυναμίες του συστήματος υγείας έδειξαν ότι στη χώρα μας επικρατεί έλλειψη μακροπρόθεσμου σχεδιασμού, σωστής κατανομής οικονομικών και ανθρώπινων πόρων και αδυναμία αντίληψης της κατάστασης που θα επικρατήσει μελλοντικά.
Έτσι θα ήθελα να κάνω μερικές προτάσεις που ίσως αποτελέσουν αντικείμενο εποικοδομητικής συζήτησης σχετικά με την υγεία:
1ον: Διαχείριση κλινών, επικοινωνία του πολίτη με το σύστημα υγείας π.χ. κλείσιμο ραντεβού για κάποια εξέταση, να γίνεται μέσω τεχνητής νοημοσύνης και να είναι ένα ενοποιημένο σύστημα για όλη την Ελλάδα. Αυτό διασφαλίζει αμεσότητα και απόλυτη αντικειμενικότητα θα αποτελούσε μία σημαντική ελάφρυνση του πολίτη και του συστήματος υγείας.
2ον: Πρέπει να προωθηθεί το ταχύτερο δυνατόν η τηλεδιάγνωση. Επιπλέον πρέπει να δημιουργηθούν κινητές μονάδες έτσι ώστε και στο πιο απομακρυσμένο σημείο της Ελλάδος ο πολίτης να έχει παρόμοια ποιότητα ιατρικών υπηρεσιών με τον κάτοικο του κέντρου. Θα πρέπει εδώ να σημειώσω, ότι η δημοκρατία απαιτεί ίδια ποιότητα υπηρεσιών για τον κάτοικο π.χ. του κέντρου της Πόλης με του πολίτη του πιο απομακρυσμένου χωριού της ορεινής Αχαΐας.
3ον: Αξιολόγηση νοσοκομείων, τμημάτων νοσοκομείων, θεραπευτηρίων, διαγνωστικών κέντρων με αντικειμενικά κριτήρια. Έτσι θα πρέπει να αξιολογούνται οι ιατρικές μονάδες και με το ποσοστό θανάτων ή επιτυχούς θεραπείας, ημερών αποθεραπείας των ασθενών τους, επιτυχία διάγνωσης και αριθμό ασθενών που περιέθαλψαν. Βάσει των αντικειμενικών κριτηρίων αυτών, να δοθούν γενναιόδωρα κίνητρα στους αποδίδοντες σημαντικά. Αναρωτιέμαι, είναι δυνατό να αξιολογούνται τα παιδιά στο σχολείο, οι δάσκαλοι, πολλοί άλλοι και όχι αυτοί στους οποίους εμπιστευόμαστε τη ζωή μας; Είναι επιτρεπτό τα στοιχεία αυτά να παραμένουν άγνωστα και η προβολή των ιατρικών υπηρεσιών και της ποιότητας του κάθε νοσοκομείου να είναι θέμα μάρκετινγκ
