Σε παρέμβαση της Ομάδας Εργασίας υποδομών υποδομές της δημοτικής παράταξης «σπιράλ» του Δήμου Πατρέων αναφέρεται ότι:
Η Πάτρα και η ευρύτερη περιοχή χρειάζεται μέσα μαζικής μεταφοράς σταθερής τροχιάς.
Η σιδηροδρομική γραμμή Αθήνα Πάτρα θα έπρεπε να έχει ολοκληρωθεί χθες και σήμερα να μιλάμε για την επέκτασή της προς ΒΙΠΕ και αεροδρόμιο Αράξου.
Η στείρα διεκδίκηση της ΔΑ για όλο και μακρύτερη υπόγεια διέλευση του τρένου από τον Καστελλόκαμπο μέχρι τον Άγιο Ανδρέα δεν αποτελεί δικαιολογία για την αναποτελεσματικότητα των κυβερνήσεων
Η γραμμή δεν έχει φτάσει ούτε καν μέχρι το Ρίο ενώ η γραμμή Κιάτο-Αίγιο δεν έχει ακόμη ηλεκτροδοτηθεί. Δυστυχώς τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς (ΜΜΜ)σταθερής τροχιάς δεν είναι προτεραιότητα ούτε για τις κυβερνήσεις ούτε για την δημοτική αρχή που δεν πιέζει προς αυτή την κατεύθυνση.
Η υλοποίηση της σιδηροδρομικής πρόσβασης στο λιμάνι είναι προϋπόθεση για ένταξη των θαλασσίων διαδρόμων στην εφοδιαστική αλυσίδα και ο μόνος δρόμος ανάπτυξης του. Η Πάτρα με τόνωση των συνδυασμένων μεταφορών ξαναγίνεται Ευρωπαϊκή εμπορευματική Πύλη και είναι πιθανόν να ανακτήσει μέρος της απωλεσμένης επιβατικής της κίνησης.
Στην παγίδα αυτών που δεν θέλουν το τρένο, έπεσαν και φορείς της πόλης όπως το ΤΕΕ. Υπόγειο τρένο σημαίνει δεν θέλουμε τρένο και αυτό αποδεικνύεται και εκ του αποτελέσματος. Ακόμα και αν τεχνικά μπορούσε να γίνει η υπόγεια διέλευση, θα στοίχιζε 1 δις (4 φορές τον ετήσιο προϋπολογισμό του δήμου) με διάρκεια κατασκευής 5-10 χρόνια με ότι αυτό σημαίνει για το κυκλοφοριακό χάος λόγω των έργων, και τη μη λειτουργία του προαστιακού. Η Ευρωπαϊκή Ένωση χρηματοδοτεί έργα πάντα σε σχέση με το κόστος-όφελος και τα τελευταία νέα από τις Βρυξέλλες μόνο ευοίωνα δεν ακούγονται.
Με επίγεια γραμμή η Πάτρα θα μπορούσε να διεκδικήσει γραμμή τρένο-τραμ, σε κοινό τμήμα με την υπάρχουσα γραμμή του προαστιακού, που θα ένωνε τα τρία πανεπιστήμια, τα δυο νοσοκομεία και όλες τις μεγάλες αθλητικές εγκαταστάσεις. Η γραμμή αυτή θα κάλυπτε τις ανάγκες των περισσότερων κατοίκων της πόλης, ειδικά των νέων, και θα ήταν βιώσιμη. Το κόστος κατασκευής είναι μικρό σε σχέση με το κόστος της υπόγειας διέλευσης του τρένου.
Η υπάρχουσα γραμμή του προαστιακού Ρίο-Κάτω Αχαΐα πρέπει να εκσυγχρονιστεί σε ηλεκτροκίνητη ώστε ο προαστιακός να αυξήσει ταχύτητα και να μπορεί να έχει πυκνές στάσεις σε όλη τη διαδρομή, πχ. σε Μονοδένδρι-Ροϊτικα καθώς οι παρούσες αραιές στάσεις δεν εξυπηρετούν το επιβατικό κοινό το παιγνίδι που παίζουν δημοτική αρχή και υπουργείο υποδομών ανεξαρτήτως κυβέρνησης σε σχέση με τρένο – προαστιακό ζημιώνει την πόλη.
Συμπερασματικά, το λιμάνι της Πάτρας χωρίς σύνδεση με τρένο δεν έχει καμιά ελπίδα για ανάπτυξη και το κυκλοφοριακό της πόλης δεν θα λυθεί χωρίς ΜΜΜ σταθερής τροχιάς.
